Σάββατο, Μαρτίου 26, 2016


Στους καιρούς αυτούς
της άχαρης και άσχημης ματιάς στο εφικτό
και το στενόχωρο ιδιωτικό
μας έχει μείνει ακόμη
ένα περιθώριο φωτιάς
μας έχει απομείνει ακόμη ένα φρόνιμο ίσως

όχι πως θα μας μεγαλώσει την ανάσα
αλλά αισθάνομαι
πως το άγγιγμα φτωχαίνει από ενοχή
και βαθαίνει σε ρίγος

έτσι
ακόμη κι αν το απόσπασμα 
έχει κυριαρχήσει στο ολόκληρο
φωνάζουν τόσο δυνατά οι νεκροί
ουρλιάζουν και ηχούν τόσο αφόρητα οι παρατατικοί
που οι ενεστώτες γίνονται επιτακτικοί
και οι μέλλοντες
συρρικνώνονται
σε κείνο το τρυφερό
και μειλίχιο
ίσως

ακούω τον αδελφό μου να με καλεί
σε γεύμα
κι εγώ του το αρνούμαι;



Dark Souls - Humanity

 

Τετάρτη, Μαρτίου 23, 2016


Δικαιοσύνη

Στο ότι η Δικαιοσύνη είναι μια Θεά τυφλή
Εμείς οι μαύροι είμαστε σοφοί:
Ο επίδεσμός της κρύβει δύο χαίνουσες πληγές
Που κάποτε μπορεί να ήταν μάτια.

Μτφρ.: Σοφία Γιοβάνογλου



Φοβισμένοι

Κλαίουμε
ανάμεσα στους ουρανοξύστες
όπως θρηνούσαν οι πρόγονοί μας
ανάμεσα στα φοινικόδεντρα
της Αφρικής.
Γιατί είμαστε μόνοι,
είναι νύχτα
και φοβόμαστε.

Μτφρ: Λ. Καραπαναγιώτης



Λάγκστον Χιουζ

Τρίτη, Μαρτίου 15, 2016




Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή μέσα μου σαν αντήχηση… σαν μυστικός ψαλμός… σαν απόκοσμη μελωδία…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να ζεις…

Το τέλος… ποιο τέλος;
Η αρχή… ποια απ’όλες;
Φροντίδα και μέριμνες… οι εποχές… η μια μετά την άλλη…
Ένας κατεστραμμένος πίνακας κάποιου ζωγράφου που πέθανε άγνωστος…
Χειροποίητο…
Ένα μισοσβησμένο ποίημα… δεν βγάζεις νόημα… λέξεις που χύθηκαν ανάκατες πάνω στο λαδωμένο χαρτί…
Η μοναξιά… αυτή σε σβήνει… σε ακυρώνει… σε κάνει άηχο… νιώθεις, έτσι λες… πως νιώθεις… όμως για σκέψου ένα πρωινό που θα φορέσεις τα ρούχα σου και δεν θα νιώθεις… φαντάσου…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Η φωνή επιμένει… σαν ανάσα ετοιμοθάνατου… ρόγχος… αγωνία για ύπαρξη… αγωνία για οτιδήποτε… ακόμα και για το πέταγμα ενός πουλιού… Η φωνή ανασαίνει…

Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να αγαπάς…

Στο κάτω κάτω δεν ήξερες… πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι τα χέρια σου; Τι θα κρατήσουν; Τι είναι τα μάτια σου; Τι θα δουν; Πώς μπορούσες να ξέρεις; Τι είναι οι φλέβες σου; Ποιο αίμα τρέχει μέσα σου; Δεν θα μπορούσες να ξέρεις…
Ξεκίνησες κάποτε τις ανακρίσεις… ρωτάς το σώμα σου και δεν πονάει… ρωτάς το φόβο σου και δεν ουρλιάζεις… ρωτάς τις νύχτες και δεν ξημερώνουν…
Κανείς δεν ξέρει…

Στην κόψη του ξυραφιού…
Κλείνω τα μάτια μου… όχι για να σε κρατήσω μέσα μου… για να μην με απειλείς άλλο πια… κουράστηκα να σε κοιτάζω όπου γυρνώ… Ναι… σε ακούω άλλα δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω
Στην κόψη του ξυραφιού… έτσι να πεθαίνεις…

Μην αγοράζεις άλλο χρόνο… δεν χρειάζεται… δεν πρέπει…
Μην αγοράζεις άλλα ψέματα...
Ήξερες!

Και βέβαια ήξερες…


Hornbeam avenue

Κυριακή, Μαρτίου 06, 2016

ο χρόνος μισεί τους αχάριστους...



Η ίδια η ζωή διδάσκει πως δεν είναι δυνατόν να επιβιώσεις. Μπορείς βέβαια να παλέψεις. Το δικαιούσαι. Μεγαλώνεις με τούτη την κληρονομιά. Οι πρόγονοι πάλεψαν, οι παλαιοί πάλεψαν, οφείλεις να κάνεις το ίδιο. Είσαι έγκλειστος σε ένα πολιορκούμενο οχυρό από την πρώτη ως την τελευταία ημέρα. Και μάχεσαι, παλεύεις. Οι ορδές ατελείωτες, τα κύματα των επιτιθέμενων αναρίθμητα. Κάποιες στιγμές πιστεύεις πως ‘καθάρισες’. Πως εσύ ‘τη γλύτωσες’ ή πως τελικά, τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα όσο νόμιζες. 

Είναι οι λιακάδες, οι μεθυστικές λιακάδες της ζωής σου. Τα ερωτικά πρωινά, τα μαγικά απογεύματα, τα ονειρικά βράδια που είσαι ξέγνοιαστος… ξεγελασμένος… ας είναι…

Η ίδια η ζωή, επίσης, διδάσκει πως όταν σκέφτεσαι πολύ στοχάζεσαι λίγο και ζεις λιγότερο. Τα ξέφωτα είναι σύντομα σε διάρκεια αλλά δυνατά κι ευεργετικά αν ξέρεις να τα εκμεταλλεύεσαι. Αν ερωτευτείς να δοθείς ολόκληρος, αν είσαι χαρωπός να γελάς δυνατά, εκκωφαντικά, να μην μειδιάζεις επειδή φοβάσαι την ύβρη. Το γέλιο δεν είναι ύβρις απέναντι στην ειμαρμένη. Είναι χλευασμός του παραλόγου του βίου και οφείλεις να το υπηρετείς. Κάτι ήξεραν οι ‘σκυθρωποί’ Σπαρτιάτες. Έστω…

Κι όλα αυτά είναι λιακάδες, οφείλεις να το αναγνωρίσεις, οφείλεις να το χαρτογραφήσεις, να το ψηλαφήσεις. Όχι με τα χέρια του κορμιού σου. Με τα χέρια της ψυχής σου.

Η ίδια η ζωή διδάσκει ακόμα πως ο χρόνος μισεί τους αχάριστους. 

Γιατί όταν αρνείσαι τα δώρα των αγαπημένων φίλων σου μπορείς να αναπαύεσαι στην ευρυχωρία της ψυχής τους. Όταν αρνείσαι όμως τα δώρα των εχθρών σου, τότε χτίζεσαι μέσα στο σπήλαιο της ίδιας της αρνητικότητας και υπηρετείς μονάχα το σκοτάδι μέσα σου.

Και το Στόμα θρέφεται πάντα απ’το σκοτάδι…


Σάββατο, Μαρτίου 05, 2016

ό,τι με περιβάλλει δεν είναι αληθινό...


«… Ο φίλος μου Κ. μου λέει πως η ζωή είναι εφιάλτης. Η απογραφή των πραγμάτων που συνθέτουν τον εφιάλτη είναι βάρβαρη και κοινότοπη: γέννηση και θάνατος, φόνοι και γενοκτονίες, γεωλογικές και κοσμικές καταστροφές, κάτεργα και καταπίεση, βία και τρόμος. Γνωστά πράγματα από χρόνια. Κι όμως, ζούμε. Δεν θα έπρεπε να αποδεχθούμε αυτή την μοίρα, στην οποία φαίνεται ότι έχουμε παραδοθεί εδώ και χιλιετίες. Αυτή η ανθρωπότητα, όμως, συνειδητοποιώντας όλο και περισσότερο το αβίωτο αυτού του κόσμου, δεν θα έπρεπε να αυτοκτονήσει: Ακόμη και αν ζει κανείς ήσυχα, τα γηρατειά δεν είναι κάτι απαράδεκτο;…

… είμαι μέσα στο άρρητο…

…το πρωινό είναι οδυνηρό. Η επιθυμία να μην ξανασηκωθώ, την οποία πρέπει να ξεπερνώ κάθε πρωί…

… αυτό είναι η χάρη: να αισθάνεσαι πως ο κόσμος είναι βαθύτατα, πνευματικά, μεταφυσικά πραγματικός και πλήρης. Χωρίς τη συνειδητή, ή κατά το ήμισυ συνειδητή, αίσθηση της μεταφυσικής πραγματικότητας, όλα είναι φευγαλέα, ο κόσμος δεν είναι υποστατός, δεν έχει ενσαρκωθεί…

…δεν φοβάμαι πραγματικά, ή δεν φοβάμαι μόνο. Αυτό που με παραλύει είναι η αηδία…

…για ν’ανεχθώ το αφόρητο, κρέμομαι απελπισμένα από τη σκέψη πως ό,τι με περιβάλλει δεν είναι αληθινό, πως ο κόσμος δεν είναι πραγματικός…

…έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει παρατήρηση. Δεν μπορούμε πια να βλέπουμε, δεν μπορούμε πια να σταματήσουμε μέσα στη γενική αναταραχή και να παρατηρήσουμε, ακίνητοι για λίγο, την ίδια τη δίνη. Δεν ξέρουμε πλέον να κοιτάμε ούτε τα κάγκελα του κλουβιού μας, ούτε τη γη. Δεν έχουμε την ευχέρεια να το κάνουμε. Εντούτοις, θα μπορούσαμε, κοιτώντας γύρω μας, παρατηρώντας τον εαυτό μας να δούμε κάτι να εμφανίζεται. ‘Παρατηρώντας’, με τεταμένη την προσοχή, θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε τη φρεσκάδα της έκπληξης, μιας έκπληξης παιδικής η οποία θα έκανε τον κόσμο τόσο νέο και παρθένο, όσο την πρώτη μέρα της δημιουργίας. Θα έπρεπε να μάθουμε εκ νέου την έκσταση…

…ο άνθρωπος, ακριβώς για να ζήσει και να δράσει, δεν μπορεί να αποφύγει να θέσει στον εαυτό του το εσχατολογικό πρόβλημα. Αν δεν το θέσει, μένει στάσιμος. Αν δεν υπάρχει προορισμός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεσθεί στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας…»

IONESCOΗ ΕΛΕΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΚΟΣΜΟΥ