Τρίτη, Μαΐου 19, 2015


Θα έλθεις
καταπάνω μου
με το μικρό μαχαίρι
πιασμένο στα λευκά σου δόντια
και θα με κοιτάς
όχι με φρίκη
αλλά με δέος
όπως η θάλασσα το μαύρο ήλιο
στο φανταστικό μου εκείνο
των μυστών στερέωμα

αόρατος θα προσπαθώ να γίνω
για να κρυφτώ απ’το μακέλεμά μου
ως την τελευταία στιγμή
ντροπή δεν έχω και στο λέω
μα
δεν θα το πετύχω

ο αφανισμός μου πορφυρά θα βάψει τα μαλλιά σου
απ’το βρυαρό μου αίμα
και την ανάσα σου θ’αναστατώσει
όμως
για λίγο μόνο
ώσπου ν’ακούσεις τις τελευταίες μου λέξεις
να βγαίνουν απ’το στόμα μου
σαν πένθιμα πουλιά

κι ελεύθερα να τρέξουν
σε κείνο το φανταστικό μου
των μυστών στερέωμα…

χωλός γεννήθηκα

κι άρτιος φεύγω…

Κυριακή, Μαΐου 10, 2015

Το άγχος της ολοκλήρωσης...



Οι παλιοί έλεγαν πως ‘τρέχει, βιάζεται γιατί είναι νέος’. Λάθος. Αυτός που βιάζεται είναι αυτός που έχει πίσω του πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ’όσα εμπρός του. Κάποιοι συγγραφείς είπαν πως όσο μεγάλωναν τόσο λιγότερο διάβαζαν και τόσο περισσότερο έγραφαν. Όπως και ο Καζαντζάκης ας πούμε που στο τέλος εκλιπαρούσε για λίγο χρόνο ακόμα. ‘Δώστε μου ένα τέταρτο… λίγο χρόνο, ο καθένας από λίγο’, έλεγε με αγωνία καθώς ο χρόνος του σωνόταν σαν την άμμο στην κλεψύδρα.

Και λοιπόν; Αυτό ρωτώ… και λοιπόν;

Γιατί θα πρέπει να έχεις ‘ολοκληρώσει’ οτιδήποτε;
Πότε κάτι είναι ‘ολόκληρο’; Σήμερα είναι αλλά μετά από λίγα χρόνια το έχεις ξεπεράσει και σου φαίνεται λειψό. Διαβάζεις κάτι που έγραψες στα 25 ή στα 35 και αναρωτιέσαι γιατί το έγραψες και πίστευες ότι ήταν και μεγαλειώδες. Σήμερα σου φαίνεται παιδικό σκίτσο, γραμμές και λέξεις ατάκτως ερριμμένες στο χαρτί… Κι αν δεν το απορρίπτεις, το ανέχεσαι... παιδί σου είναι αλλά...

Να μην ολοκληρωθεί τίποτε… δεν χρειάζεται… κάποιος θα έρθει μετά από σένα φίλε και θα κάνει τη δουλειά… άνοιξε έναν δρομάκο, μπορείς; Έστω και μονοπάτι… μέγιστο είναι. Υπερ-μέγιστο θα έλεγα.
Μονάχα μια συμβουλή αν θελήσεις να το κάνεις. Να είναι όσο γίνεται δικό σου. Απόλυτα δεν θα είναι, μην έχεις καμιά ψευδαίσθηση. Είσαι στη μέση μιας ατραπού που άνοιξαν άλλοι και θα συνεχίσουν αναρίθμητοι άλλοι… αλλά ό,τι καταθέσεις να είναι απόσταγμα δικό σου… να το έχεις βιώσει, να το έχεις εμπειρωθεί, να έχεις πονέσει γι αυτό, να σε έχει πονέσει κι αυτό…
Να μην γεννήθηκε εύκολα και να μεγάλωσε ακόμη δυσκολότερα. Να ήταν δύστροπο και ατίθασο, άπιαστο και ακυβέρνητο. Να σου αντιμιλούσε με αυθάδεια και να σε θύμωνε… αυτό… όσο πιο θρασύ τόσο το καλύτερο…

Και μη νομίσεις πως αν πιαστείς με τα καθημερινά και ‘ασήμαντα’ δεν θα σου μείνει ενέργεια και χρόνος για τα μεγάλα και… απρόσιτα.

Όσο πιο απρόσιτο είναι κάτι, τόσο πιθανότερο είναι να γίνει κάποια στιγμή το ιδανικό προσωρινό καταφύγιο…

και η τέλεια μόνιμη καταφυγή

Παρασκευή, Μαΐου 01, 2015

Ευφυής αδράνεια...



Με τα χρόνια, σου αποκαλύπτονται πολλά 
και διάφορα… 
δεν λέω πως εσύ τα ανακαλύπτεις… επιμένω πως αυτά σου αποκαλύπτονται… 
έχουν το λόγο τους… 
κι ας μην μπορείς να τον διακρίνεις αμέσως… άλλωστε, ελάχιστα μπορεί κανείς να διακρίνει αμέσως και μάλιστα με ικανή ενάργεια… 
συνήθως σύρεται από ‘τις εξελίξεις’, τη ‘ροή των γεγονότων’, τη δύναμη των δυνατών που θαυμάζει και την αδυναμία των αδυνάμων που φοβάται…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται, για παράδειγμα, πως συνήθως τα θορυβώδη αίτια οδηγούν σε ήσυχα αποτελέσματα. Εκείνο που μέσα σου φλυαρεί ακατάπαυστα, μια μέρα ξαφνικά, σιωπά, ακινητεί, ηρεμεί… 
αλλά δεν πεθαίνει… 
απλά αποσύρεται σε μια… ευφυή αδράνεια… 
είναι πάντα εκεί, χωρίς αμφιβολία όμως δεν πρόκειται να θορυβήσει ξανά ποτέ… 
δεν χρειάζεται… όταν το έκανε ήσουν απών… τώρα που είσαι παρών είναι μάλλον αργά…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται ακόμη πως αποδεκτό δεν γίνεται κάτι επειδή ‘είναι λογικό’ αλλά επειδή ‘λειτουργεί’ σε ένα πλαίσιο που κάποιοι, κάπου, κάποτε προκαθόρισαν ως λογικό και από τότε όλοι το ακολουθούν ως ιερό βιβλίο και θεόπνευστη αλήθεια.

Έξω απ’αυτό το ‘λογικό’ πλαίσιο, φαίνεται πως επικρατεί ανισορροπία, αστάθεια, αμφιβολία και ωκεάνια ανασφάλεια… 
και κανείς δεν θέλει να δοκιμάζει την τύχη του Κολόμβου στα καλά καθούμενα… 
ειδικά αν τα απάνεμα λιμάνια των αιώνων έχουν πάντα μια θέση να σε περιμένει… τώρα βέβαια, ως γνωστόν, η παρατεταμένη παραμονή ενός πλοίου σε ένα λιμάνι ισοδυναμεί με έναν αργό θάνατο…
ακριβώς αυτό…

Με τα χρόνια σου αποκαλύπτεται επίσης πως εκείνο που ‘αξίζει’ δεν είναι αναγκαστικά και το πλέον άξιο καθώς την αξιοδότηση δεν έχεις κάνει εσύ αλλά κάποιοι που προηγήθηκαν και επέβαλλαν τα πρωτόκολλα και είναι πολύ κοπιαστικό και αγχωτικό να επαναστατήσεις για να τα αλλάξεις. 

Η ‘αξία’ των άξιων και η ‘απαξία’ των ανάξιων δεν έχει άλλωστε και τόση σημασία όταν ετεροπροσδιορίζονται κι αυτά ακόμη τα αυτονόητα, όπως η δροσιά μιας πρωτότυπης σκέψης, η τολμηρή έξοδος από ένα σύστημα που σκοτώνει την έμπνευση ή το άλγος της καθημερινής συμβίωσης με τη βλακεία και την τυφλότητα.

Πολλά ακόμα σου αποκαλύπτονται με την πάροδο των ετών… 

κάθε μέρα ξυπνάς όλο και σοφότερος και κάθε μέρα αντιλαμβάνεσαι πως ο νους δεν παλεύει πια ως ηνίοχος να σε κρατήσει δέσμιο στο άρμα του…

Το επιτυγχάνει πλέον αυτό άριστα ο χρόνος. Και η φθορά…

Πριν που δεν ‘καταλάβαινες’ είχες όλη την ενέργεια και την σπατάλησες στο ‘να ζήσεις τη στιγμή’… δήθεν…

Τώρα που ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί σου απολαμβάνεις ως μοναχικός ηδονοβλεψίας το κάθε ηλιοβασίλεμα…

και ετοιμάζεσαι…