Πέμπτη, Απριλίου 30, 2015

"Σήκω, ξύπνα, γρυκώ, τι αθυμία, τι ύπνος είν'αυτός; ..."


Ανωνύμου 
από την ποιητική συλλογή Ανθη Ευλαβείας, Βενετία, 1708

πηγή: Κ.Θ.Δημαρά, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Γνώση, 2000

Τρίτη, Απριλίου 21, 2015


Η μέρα ανέβαινε αργά, μαζί με τις υποσχέσεις και τους θρήνους της. Μαζί με το χαμόγελο και τη λύπη της. Θα μπορούσε κανείς να ξεδιαλέξει από τις αχτίνες του ήλιου εκείνες που ταιριάζουν στη ψυχή του περισσότερο μα, πώς να κρατήσεις μερικές και άλλες να αγνοήσεις; Ως και στις πιο δροσερές κρύβεται το μυστικό του βασιλιά πατέρα… ως και στις πιο καυτές φωλιάζει το θαύμα του ζωοδότη φίλου και αδελφού.
Κάθονταν στο μοναχικό παγκάκι και απολάμβαναν το σήκωμα του ήλιου σιωπηλοί…  τι να πρωτοπείς τούτες τις μαγικές ώρες που ως και το Αχανές σου επιτρέπει την πολυτέλεια της μοναχικότητας… τι να ψελλίσεις εμπρός στο αρχαίο μυστήριο, το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα που τα σάρκινά σου μάτια ευλογήθηκαν να αντικρίζουν και τα άλλα, εκείνα που έχει το είναι σου, αντιλαμβάνονται με το ρίγος της πρώτης φοράς…
«Όλα εκείνα που μας μίλησαν για πρώτη φορά… κάποτε… είναι πάντα εδώ», είπε εκείνος ξαφνικά. Η φωνή του ήταν γεμάτη από το δέος της στιγμής και ίσα που ακουγόταν. «Όλα εκείνα που γέννησαν τον κόσμο, δεν πέθαναν ποτέ. Μπορούμε αν θέλουμε να τα ακούσουμε, να τα αγγίξουμε, να τα δούμε… μα για μια στιγμή μονάχα… τη μαγική στιγμή που οι θωρακίσεις μάς εγκαταλείπουν… μα είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να συνομιλήσουμε με το πιο ευαίσθητο, το πιο λεπτοφυές και μαζί, το πιο όμορφο απ’όλα όσα μας περικλείει και το περικλείουμε… δεν έχει σημασία τι θα πούμε, δεν έχει σημασία ποιος μας ακούει ή τι μας παρατηρεί… είναι η σπάνια και μοναδική στιγμή που έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας…», είπε και σιώπησε ξανά.
Εκείνη αναζήτησε το χέρι του με το δικό της και το κράτησε σφιχτά. Ήξερε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή εκείνος πονούσε πολύ. Και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα δάκρυ στο πρόσωπό της.
«Όλοι αξιωθήκαμε τούτη την έκσταση και για όλους χαράχτηκε η ατραπός…», είπε πάλι και ανταπέδωσε το ζεστό της άγγιγμα.
Ο ήλιος σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο θρόνο του και μια γλυκιά ζέστη χάιδευε τα πρόσωπά τους. Η πόλη ολόγυρα ξυπνούσε σιγά σιγά.
«Ας μην φύγουμε από εδώ… ποτέ!», του ψιθύρισε κι αμέσως μετάνιωσε για τα λόγια της.
«Ναι, ας μείνουμε για πάντα εδώ», της απάντησε εκείνος και αφέθηκε ξανά στην απόλαυση της ακριβής τους εμπειρίας…


Spirit of Light

Δευτέρα, Απριλίου 13, 2015



συλλέκτες


πρόσφατα, δεν ξέρω γιατί
μου είχε κολλήσει κάτι που μου έλεγε συχνά ο πατέρας μου
μια παλιά Αγγλική παροιμία
"δεν είμαι τόσο πλούσιος για να αγοράζω φτηνά πράγματα"

είπα πως δεν ξέρω γιατί...
αλλά φοβάμαι πως ξέρω...

αναρωτιόμουν
πόσα 'σκουπίδια' έχω καταναλώσει στη ζωή μου
πόσο χρόνο 'επένδυσα'
για να ακυρώσω την ισχύ του

συσσωρεύοντας...

αναρωτιόμουν
γιατί συσσώρευα κάποτε μικροπράγματα
γιατί γινόμαστε συλλέκτες
συλλέκτες αντικειμένων
συλλέκτες εμπειριών
συλλέκτες ανθρώπων
τι προσπαθούμε να διασώσουμε από το χαμό;

κάποια στιγμή η προσπάθεια αυτή απαρνιέται τον ίδιο τον εαυτό της
ευτυχώς
κουραζόμαστε
δεν έχει νόημα
ή ίσως
δεν έχει πλέον για μας...

η συσσώρευση, η... μεταφόρτωση όλων αυτών των χρήσιμων και άχρηστων μέσα μας
και γύρω μας
καταρρέει από το ίδιο βάρος της...
όλος ο σωρός
γίνεται ένα καθαρό, αμείλικτο βάρος

και μόλις πεις 'δεν το χρειάζομαι πλέον'
αποφασίζεις να απαλλαγείς απ'όλο τούτο...

κάπου
εκεί βαθιά
ίσως είχε θαφτεί η αληθινή φωνή σου
εσύ ο ίδιος
το πρώτο σου βλέμμα
το πρώτο σου άγγιγμα

το πως ψηλάφιζες τον κόσμο
πριν έρθουν όλοι οι άλλοι να στον 'δείξουν'
να στον 'μάθουν'

"μα", θα πεις
"το πρωτογενές δεν είναι αθώο
το πρώτο δεν είναι το πλήρες
η αρχή δεν είναι αυτό που είμαι σήμερα..."

βάζω ένα ερωτηματικό
στο τέλος όλων των  παραπάνω προτάσεων
και έχω τις απαντήσεις...

γιατί
κάπου εκεί κάτω
βαθιά
υπάρχεις ακόμα
ανασαίνεις
πάλλεσαι...

μια απόφαση χρειάζεται
να τα πετάξεις όλα
και να ανταμώσεις
τον αληθινό εαυτό σου...

Τετάρτη, Απριλίου 08, 2015

'τι είναι η αλήθεια'...



Η αλήθεια είναι πικρή...

στυφή και άνυδρη
και δε θα σε ωφελήσει
να τη γευτείς
πριν μάθεις λοιπόν
τι περιέχει
μάθε πρώτα
 τι γεύση έχει...

αυτή πρέπει να ήταν η απάντηση
που έδωσε ο Ιησούς στο θρασύ Ρωμαίο
που τον κοιτούσε σαν ενοχλητικό εξωγήινο
αναρωτώμενος ποια κακή μοίρα τον είχε
ξαποστείλει στις εσχατιές της αυτοκρατορίας
να προσπαθεί να διοικήσει έναν λαό περίεργο
εσωστρεφή, καχύποπτο αλλά και πεισματικά περήφανο
μονόχνοτο και δύσθυμο
αλλά και με μια ιδιόμορφη, σχεδόν εξωφρενική
μονιστική αντίληψη του κόσμου και της ζωής...

με το χρόνο να μην είναι κυκλικός
αλλά γραμμικός...

με το Τώρα να μην έχει αξία
αλλά το Ερχόμενο...

με τη Νύχτα να μην είναι υπόσχεση
αλλά κρυπτική μοιχαλίδα...

με το θάνατο να μην είναι διαδικασία
αλλά όνειδος...

με την ηδονή να μην είναι φιλόξενη αγκαλιά
αλλά σκοτεινός πόθος...

με το πόλεμο να μην είναι ένα δυναμικό αεί
αλλά ένα στατικό νυν...

με το αίμα να μην ξεπλένει ποτέ
αλλά μονάχα να στιγματίζει...

που το κακό δεν έχει τίποτε καλό
αλλά το καλό εγκυμονεί πάντα το κακό...

και η Ρώμη είχε την απαίτηση τούτοι οι παράξενοι
ερημίτες των πόλεων να 'κυβερνηθούν' υπάκουα,
φιλήσυχα και ειρηνικά...

ο Έπαρχος είχε σίγουρα μεγάλη δόση ειρωνείας
περιφρόνησης και απορίας στο βλέμμα του
αντικρίζοντας έναν ακόμη μυστικιστή Διδάσκαλο
αυτού του τρομερού λαού
που δεν έδειχνε ίχνος φόβου μπροστά στον Ρωμαϊκό Αετό
απλά εμφανή σημεία κόπωσης από την εξάντληση,
το ξυλοδαρμό, τις ταλαιπωρίες και τους εξευτελισμούς
από τους Σαχρεντίν, τους 'αδελφούς του' που
τον είχαν κιόλας δικάσει και καταδικάσει σε θάνατο...

πως να επικοινωνήσεις μ'ένα τέτοιο άνθρωπο
τι να του πεις και τι να τον ρωτήσεις
κι αν τον ρωτήσεις
τι σόι απάντηση να προσδοκάς...

είναι αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές
οι στιγμές του Ιστορικού Σταυρού
οι μοναδικές στιγμές που συναντώνται
σε μια κορυφαία 'διάδραση'
ο Αρχαίος Κόσμος με το Νυν και Αεί των Εσχάτων...

η Σιδηρά και Κραταιά Τάξις
με τη Ρομφαία που θα την ξεκοιλιάσει...

ο Μυθικός Κόσμος των Οριζόντιων Ανθρώπων
με τον Πνευματικό Κόσμο των Καθέτων Ανθρώπων...

η παιγνιώδης έπαρση του Σωκράτη
με τον ανηδονικό ασκητισμό του Αντωνίου...

η 'βλάσφημη' φλογέρα του Πάνα
με το αυστηρό Βυζαντινό Μέλος...

η φωτεινή αισιοδοξία της πλούσιας Κορίνθου
με την χλομή και στεγνή λειτουργικότητα της Ιερουσαλήμ...

όλα τούτα ανταμώνουν
και σταυρώνονται τούτη τη στιγμή
που ο Πιλάτος αντικρίζει τον Ναζωραίο
και δεν υποψιάζεται φυσικά τον Χριστό
που κρύβεται μέσα του...

κι αποφασίζει να τον ρωτήσει

'τι είναι η αλήθεια'...


Σάββατο, Απριλίου 04, 2015




Σμιλευτής προσωπείων…




Πάμε, μου είπες.

Που;

Να βρούμε ξανά το πρόσωπό σου… είχες κάποτε κι εσύ πρόσωπο… δεν το θυμάσαι όμως… αυτό που ψηλαφείς στο είδωλό σου, δεν είναι το πρώτο σου, καθαρό, όμορφο πρόσωπο… είναι ένα προσωπείο…

Προσωπείο;

Ναι… κι ας έκανες τόσο μόχθο για να το κατασκευάσεις… κι ας έδειξες τόση μαστοριά στο να το σμιλέψεις… τούτη τη τέχνη να φτιάχνεις μάσκες πρέπει να την ξεχάσεις, να την αποβάλεις, να την πετάξεις στη φωτιά… πάμε λοιπόν…
Μα...
Το ξέρω... ό,τι μοχθείς τόσο για να το τελειοποιήσεις, το αγαπάς πολύ... δεν είναι εύκολο... δεν είναι εύκολο να μάθεις ξανά να βλέπεις... δεν είναι εύκολο να πάψεις απλά να κοιτάς... πάμε λοιπόν...

Δεν έχω πια το βήμα

Θα το βρεις

Δεν ξέρω αν έχω την ανάσα

Θα την ξαναβρείς

Κι αν τούτο που φορώ είναι προσωπείο… πως θα αναγνωρίσω το αληθινό μου πρόσωπο;

Δεν θα το αναγνωρίσεις εσύ… μα εκείνο θα αναγνωρίσει εσένα…



Μαι2013

mask
Bodnar