Κυριακή, Νοεμβρίου 30, 2014

Η εκπνοή του Μπράχμα




Ο αιώνας που πέρασε ήταν μια τρελή κούρσα εξωστρέφειας… δεν το αρνείται κανείς αυτό, στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς ήταν που προσπάθησαν όλοι να επιτύχουν… να βγουν προς τα έξω, να κινηθούν προς τα έξω, να ψηλαφήσουν όρια, να αναπνεύσουν διαστάσεις, να απλωθούν σε μεγαλύτερες, σε ευρύτερες, σε άγνωστες περιοχές… πιθανόν ο 20ος αιώνας να μπορεί να συγκριθεί μονάχα με τον 16ο στον τομέα αυτό… τον αιώνα των θαλασσοπόρων και των εξερευνητών στους άγνωστους ωκεανούς και τα μυθικά αρχιπελάγη της Γης…

Η κίνηση προς τα έξω είναι φύσει επιθετική, κατακτητική, αρπακτική… προϋποθέτει μια ολόκληρη στάση, μια ‘φιλοσοφία’ ζωής, έναν τρόπο να ‘βλέπεις’ τα πράγματα. Δηλαδή μια πυρετική προετοιμασία και εν τέλει και μια πνευματική ετοιμότητα… Εφόσον αδιαφορείς – προσωρινά – για το μέσα και κινείσαι τόσο… ‘ερωτικά’ (με τη φαλλική σημασία της λέξης) προς τα έξω, αυτό σημαίνει πως έχεις την πρόθεση να μαχηθείς, να πολεμήσεις, να σκοτώσεις. Διότι έξω από σένα όλα είναι δυνάμει εχθρικά, άφιλα, καχύποπτα… Γιατί οι προθέσεις σου δεν είναι να γνωρίσεις, είναι να κατακτήσεις, να υποδουλώσεις, να καρφώσεις τη σημαία σου σε ξένες ζώνες και να καμαρώσεις, να φωνάξεις ‘από δω πέρασε ο άνθρωπος’ και να γράψεις ιστορία… και αν ανταμωθείς με τον οποιοδήποτε είσαι έτοιμος να του πάρεις το κεφάλι και μετά… να συζητήσεις…

Υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδοξο εδώ… ακριβώς την δεκαετία που ο Κένεντι ‘δίνει το σήμα’ σε μια ιστορική του ομιλία να κατακτηθεί η σελήνη ("Whe Choose The Μoon", 1962), έχουν φουντώσει παγκοσμίως όλα τα κινήματα Εσωτερισμού της περίφημης Νέας Εποχής. Μιας εποχής που για πρώτη φορά γεφυρώνεται η βαρύθυμη και μυστηριακή σοφία της Ανατολής με τον ορθολογισμό και την ‘πρόοδο’ της νεωτερικής Δύσης. Και στο τέλος αυτής της δεκαετίας, η μεν σελήνη ως γνωστόν πατιέται από τον Άρμστρονγκ, τα δε κινήματα του Εσωτερισμού πνέουν τα λοίσθια πλέον και αρχίζει η περίοδος της άμπωτης… της συρρίκνωσης, της… εισπνοής του Μπράχμα… Αυτή η ενδιαφέρουσα σύμπτωση – με την κυριολεκτική, μαθηματική σημασία της λέξης – είναι ταυτόχρονα και η μεγάλη και τραγική ήττα του πνευματικού ανθρώπου που τόλμησε να ορθώσει ανάστημα σε κείνον της επεκτατικής του υπόστασης και το αποτέλεσμα είναι αυτό που γνωρίζουμε όλοι και βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες… αναρωτηθείτε μονάχα τι θα είχε συμβεί αν όλα πήγαιναν αντίστροφα… αν τα κινήματα της Νέας Εποχής είχαν επικρατήσει και όλη αυτό το ντελίριο με τα Προγράμματα Απόλλων είχε πάει στον αγύριστο… Αν το πνεύμα του Μάη του ‘68 και του Γούνστοκ το 1969 (χρονιά που ο ‘αετός’ πάτησε στη σεληνόσκονη) είχαν ‘νικήσει’ έστω στα σημεία… αν είχαν ισορροπήσει έστω την φρενιασμένη αμερικανοσοβιετική κούρσα για την πιο έξαλλη και ακριβή υπόθεση στην ιστορία της ανθρωπότητας… αν το μέσα είχε κερδίσει το έξω… τι θα είχε συμβεί άραγε;

Η φάση της εκπνοής του Μπράχμα τελείωσε εκεί, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 και νομίζω με την εποχή του Ρήγκαν θάφτηκε οριστικά μαζί με τα συντρίμμια του Τσάλεντζερ… και άρχισε βέβαια πάλι η φάση της εισπνοής… τώρα είναι που τη ζούμε πιο έντονα από ποτέ αλλά σύντομα θα τελειώσει κι αυτή και ξεκινήσει η φάση μιας νέας εκπνοής…

Όλοι και όλα δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση ξανά… όχι άλλη πνευματική ομφαλοσκόπηση και πνευματικό αυτισμό… τα μάτια ανοίγουν ξανά για να αντικρίσουν το στερέωμα… το αισθάνεται κανείς πως συμβαίνει… ο μεγάλος φόβος είναι πως θα χρειαστούν πολλοί αιματηροί πόλεμοι για να ποτιστεί και να ‘ανθίσει’… γιατί δυστυχώς, η γενιά των χίπις και του Καστανέντα, δεν άφησε πίσω της και πολλά πράγματα…

Μάλλον κυνισμό και στεγνές καρδιές άφησε…

Και ορφανούς ανθρώπους… ορφανούς από το Βλέμμα…

Παρασκευή, Νοεμβρίου 28, 2014

… είμαι μέσα στο άρρητο…





«… Ο φίλος μου Κ. μου λέει πως η ζωή είναι εφιάλτης. Η απογραφή των πραγμάτων που συνθέτουν τον εφιάλτη είναι βάρβαρη και κοινότοπη: γέννηση και θάνατος, φόνοι και γενοκτονίες, γεωλογικές και κοσμικές καταστροφές, κάτεργα και καταπίεση, βία και τρόμος. Γνωστά πράγματα από χρόνια. Κι όμως, ζούμε. Δεν θα έπρεπε να αποδεχθούμε αυτή την μοίρα, στην οποία φαίνεται ότι έχουμε παραδοθεί εδώ και χιλιετίες. Αυτή η ανθρωπότητα, όμως, συνειδητοποιώντας όλο και περισσότερο το αβίωτο αυτού του κόσμου, δεν θα έπρεπε να αυτοκτονήσει: Ακόμη και αν ζει κανείς ήσυχα, τα γηρατειά δεν είναι κάτι απαράδεκτο;…

… είμαι μέσα στο άρρητο…

…το πρωινό είναι οδυνηρό. Η επιθυμία να μην ξανασηκωθώ, την οποία πρέπει να ξεπερνώ κάθε πρωί…

… αυτό είναι η χάρη: να αισθάνεσαι πως ο κόσμος είναι βαθύτατα, πνευματικά, μεταφυσικά πραγματικός και πλήρης. Χωρίς τη συνειδητή, ή κατά το ήμισυ συνειδητή, αίσθηση της μεταφυσικής πραγματικότητας, όλα είναι φευγαλέα, ο κόσμος δεν είναι υποστατός, δεν έχει ενσαρκωθεί…

…δεν φοβάμαι πραγματικά, ή δεν φοβάμαι μόνο. Αυτό που με παραλύει είναι η αηδία…

…για ν’ανεχθώ το αφόρητο, κρέμομαι απελπισμένα από τη σκέψη πως ό,τι με περιβάλλει δεν είναι αληθινό, πως ο κόσμος δεν είναι πραγματικός…

…έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει παρατήρηση. Δεν μπορούμε πια να βλέπουμε, δεν μπορούμε πια να σταματήσουμε μέσα στη γενική αναταραχή και να παρατηρήσουμε, ακίνητοι για λίγο, την ίδια τη δίνη. Δεν ξέρουμε πλέον να κοιτάμε ούτε τα κάγκελα του κλουβιού μας, ούτε τη γη. Δεν έχουμε την ευχέρεια να το κάνουμε. Εντούτοις, θα μπορούσαμε, κοιτώντας γύρω μας, παρατηρώντας τον εαυτό μας να δούμε κάτι να εμφανίζεται. ‘Παρατηρώντας’, με τεταμένη την προσοχή, θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε τη φρεσκάδα της έκπληξης, μιας έκπληξης παιδικής η οποία θα έκανε τον κόσμο τόσο νέο και παρθένο, όσο την πρώτη μέρα της δημιουργίας. Θα έπρεπε να μάθουμε εκ νέου την έκσταση…

…ο άνθρωπος, ακριβώς για να ζήσει και να δράσει, δεν μπορεί να αποφύγει να θέσει στον εαυτό του το εσχατολογικό πρόβλημα. Αν δεν το θέσει, μένει στάσιμος. Αν δεν υπάρχει προορισμός, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρκεσθεί στην ατομική του μοίρα, έχει ανάγκη να πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας…»

IONESCO Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Σάββατο, Νοεμβρίου 22, 2014

Η καρδιά μάς σώζει με την αλήθεια...






Ελιγμοί εσωτερικής δράσης


Ο νους
μάς τιμωρεί με τις πραγματικότητες
Η καρδιά
μάς σώζει με την αλήθεια

αν δεν εμπιστεύεσαι να αγγίξεις έναν άνθρωπο, πώς τολμάς να τον κρίνεις για τη σιωπή του;
αν δεν έχεις ψυχή για να ψηλαφήσεις το ανάγλυφο του άλλου, πώς τον αρνείσαι;
αν δεν ξοδεύεις ούτε μια στιγμή για να υποδεχτείς τα συναισθήματα του άλλου, πώς επαίρεσαι για την ευαισθησία σου;
αν δεν έχεις την ελάχιστη τόλμη να υπερβείς ούτε για ένα απόγευμα το εγώ σου, πώς απαιτείς το κυκλώπειο θάρρος από τον άλλο να σε αγαπήσει;

Στην αρχή κάθε δρόμου που ξεκινά από σένα, μονάχα εσένα μπορείς να εμπιστευτείς.
Αν στο τέλος του δρόμου που ανταμώνεσαι με τον άλλο, εξακολουθείς να κουβαλάς ολόκληρο τον εαυτό σου, τότε θα ανταμώσεις πάλι εσένα…



The Life of our shadow ...
Maïthé Guillaume

Τρίτη, Νοεμβρίου 18, 2014

Τυμπανιαίο πτώμα

Ο άνθρωπος
Πύρινο κλάσμα του ήλιου
Έβγαζε κάθε πρωί την καρδιά του

Και την έτρωγε
 
Και τ’απογεύματα

Κλεινόταν στο μοναχικό του δώμα
Κι άφηνε να ξεχυθεί απ’το στόμα του
Ένας καινούργιος ουρανός
 
Ο άνθρωπος που αγόρασε τον ήλιο
Με αντίτιμο το αίμα του
Κάθε πρωί
Έπινε όλη τη θάλασσα
Και όταν πέθαινε το φως κάθε που βράδιαζε
Άνοιγε τα πόδια του
Κι εκσπερμάτωνε ξανά
Και ξανά
Τον εαυτό του…
 
Όταν τον βρήκαν
Τυμπανιαίο πτώμα
Ένα πρωινό βροχής
Είπαν
Ερχόταν ο καιρός
Ν’αφανίσει αδελφός

Τον αδελφό…


Ιαν2011

Τετάρτη, Νοεμβρίου 12, 2014

ίσως μια δροσερή γουλιά αρκεί...



Κάποιες φορές ‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα… μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μας έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές, ανάσες…
και όμως…
Είναι μια εικονική πραγματικότητα, μια κατασκευή του νου…

Κάποιες φορές αισθανόμαστε έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, το άλμα στο Άγνωστο, την ενεργειακή πλήρωση να τολμήσουμε, να πράξουμε, να δράσουμε…
Κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα, τα επόμενα βήματα… δεν έχουμε προσεγγίσει κανένα Άγνωστο… είμαστε πάντα στις περιοχές του Γνωστού… το έχουμε τεντώσει ίσως λίγο, το έχουμε βαφτίσει ‘άγνωστο’, νομίζουμε ότι σε μια στιγμή γίναμε τολμητίες Κολόμβοι και ατρόμητοι εξερευνητές…
…είναι απλά μια ‘ενημέρωση’ του νου πως, απλά, έχουμε τις ποιότητες της ελευθερίας αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε ελεύθεροι…
Ένα καλοδουλεμένο ‘πρόγραμμα’ του νου, μια ταινία που προβάλλεται για την ψυχαγωγία του…

Κάποιες φορές πληγώνουμε εκεί που πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τρυφερότητα, εκεί που νομίζουμε ότι αγαπάμε…
Είναι κι αυτό πιθανώς μια αυταπάτη… ένας εγωικός νους δεν θέλει να αγαπήσει, δεν θέλει να μετατοπιστεί ο κεντροβαρικός του άξονας, δεν θέλει να αυτοκτονήσει…
Γιατί αληθινή αγάπη σημαίνει να καταστραφεί το Εγώ… να αφανιστεί, να διαλυθεί… και ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας… το πολύ πολύ μερικούς τραυματισμούς… πράγματα που μπορεί να ελέγξει δηλαδή…
Η χειρότερη φυλακή είναι ο νους…
Κι όμως, τα κλειδιά δεν τα έχει εκείνος…
Και μέσα στην απλόχωρη φυλακή του με τις γιγαντοοθόνες προβολής εικονικών πραγματικοτήτων υπάρχουν στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια… γουλιές της, δροσιές της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε οι ωκεανοί…

Και ίσως και μια δροσερή γουλιά να αρκεί για να ξεκινήσει η εσωτερική επανάσταση…



Flying away

Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2014

γενέθλιες... σκέψεις





Μοιάζει να στέκομαι πάνω σ’ένα σημείο… η προβολή μου δεν είναι ούτε σκιά ούτε γραμμή ούτε σκέψη… το ίδιο το σημείο είναι αυτή η προβολή μου, ο σημειακός εαυτός μου που δεν έχει την αλαζονεία του τρισδιάστατου άλλου που στέκει ορθός πάνω του… ο σημειακός εαυτός μου που δεν χρειάζεται να τρέχει σε ένα δρόμο χωρίς τέλος μη τολμώντας να κοιτάξει πίσω, σε ένα άπειρο παρελθόν, σε ένα ανύπαρκτο χτες αφού χτες δεν υπάρχει… ψέματα... σε ένα υπαρκτό χτες αφού το κουβαλάω μέσα μου...

Μοιάζει να στέκομαι ορθός πάνω σε τούτο το σημείο της αδιάστατης όψης, του βλέμματος που δεν ορίζεται από τίποτε, δεν περιορίζεται από τις βιολογικές του ατέλειες, τις σαρκικές αστοχίες… έτοιμος να πέσω ή να συνεχίσω το βηματισμό μου… στατικός αλλά όχι στάσιμος… ακίνητος αλλά όχι ακινητοποιημένος… σιγηλός αλλά όχι εν σιωπή… σε διαρκή εγρήγορση… διεκδικώντας την πολυτέλεια να απολαύσω τούτο το δώρο της στάσης… της αιώνιας στιγμιαίας στάσης… διεκδικώντας όλη την ωκεάνια απεραντοσύνη της στιγμής πριν το βέλος του χρόνου γεννήσει ένα καινούργιο διάνυσμα προς το πέρας… πάντα μπροστά, θέλοντας και μη…

Μοιάζει

μια γενέθλια ώρα

να στέκομαι ορθός, στητός, ελεύθερος προς ‘στιγμήν’ (τι ειρωνεία) από όλες τις στιγμές που πέρασα(ν) και με ζηλόφθονο βλέμμα να προσδοκώ το φίδι αυτό που απλώνεται εμπρός μου και ολοένα στενεύει, να είναι πράγματι οφθαλμαπάτη, να μην στενεύει, να είναι αιώνιο, απρόσβλητο από στιγμές, σημεία, σημειακούς εαυτούς, την ίδια την αιωνίωση των στιγμών και των σημείων… κι εκεί ακριβώς που ο στοχασμός ενεργοποιεί εκείνες τις μυστικές δυνάμεις που κινούν τα μέλη και τις αισθήσεις… να έχω το θάρρος να κοιτάξω πίσω… εν ριπή οφθαλμού… σαν από σφάλμα, σαν από λάθος…

Για να πιστοποιήσω πως αληθινά υπήρξα…

κι όλο αυτό το δρόμο τον διάνυσα… ως την επόμενη συνάντηση με το κλείσιμο του κύκλου… άγνωστος ο τότε που θα συνομιλεί με τον άγνωστο τώρα… και αυτός που θα τους περιέχει θα είμαι εγώ…