Σάββατο, Ιουνίου 29, 2013





Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον ουρανό

τα σύννεφα
άνθρωποι

έκαναν κύκλο πάνω απ’το κεφάλι του

η ένταση
κυμάτισε σαν θάλασσα
πάνω στο δέρμα του

τα χείλη του
λες και ήταν έτοιμα να εκραγούν
σε στερεώματα φωτιάς

και όποιος έχει αγαπήσει τον αδερφό μου
μια φορά
χίλιες φορές θα έχει αγαπήσει εμένα

είπε

κι ύστερα από λίγο

άρχισε να βρέχει…


δεκ2012

Δευτέρα, Ιουνίου 24, 2013



Ακατάληπτο και απρόσιτο θα μένει λοιπόν… το πώς αυτή η τραυματική μετάβαση από το στενόχωρο στο ευρύ συντελείται υπό όρους και συνθήκες που αρνείται να μεταφράσει κανείς ‘λογικά’.
Αν γινόταν διαφορετικά, η επιταγή εκείνου του διδασκάλου πριν χιλιάδες χρόνια, θα έμοιαζε περιττή: να φροντίζεις μονάχα για τα της ημέρας και να αφήνεις το αύριο στο αύριο. Πρόκειται για έναν εξωφρενικό, για έναν σκανδαλώδη παραλογισμό. Όποιος αποφασίσει να κάνει το πρώτο βήμα έχει ήδη σχεδιάσει και το επόμενο. Όμως ο συγκεκριμένος διδάσκαλος είχε δίκιο. Το αύριο μετασχηματίζεται συνέχεια κι εσύ μετά βίας έχεις επάρκεια ενέργειας για το σήμερα.
Ακόμα και το σήμερα είναι γιγαντιαίο για το ανάστημά σου.
Ακόμα και το σήμερα έχει απειρωθεί καθώς εμπεριέχεις πολύ περισσότερη άγνοια από βούληση να την υπερβείς.
Μια μοναδική διέξοδος είναι αυτή η μετάβαση από τον ενικό στον πληθυντικό. Αλλά είναι μια μετάβαση που απαιτεί όλο το δυναμικό σου, την ακύρωση όλων των αναφορών σου, το ξεγύμνωμά σου, τον ευτελισμό κάθε έννοιας περιχαράκωσης, την απαξίωση ακόμα και της απλής μέριμνας για το στοιχειώδες.
Ο διδάσκαλος είχε δίκιο και για έναν ακόμα λόγο.
Εάν σχεδιάζεις συνεχώς τα επόμενα βήματά σου, ο ίδιος ο δρόμος που βαδίζεις είναι διαφορετικός από αυτόν που το Αχανές σου επιφυλάσσει. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να προσπαθείς να προεξοφλείς το αναπάντεχο. Μόλις το κάνεις, αποδεικνύεσαι κρετίνος και το γεύεσαι με την πρώτη ‘αναποδιά’. Κανένα μεταφυσικό ερώτημα δεν θα είχε τεθεί ίσως αν έλειπε ο σχεδιασμός του αύριο.
Το μεταφυσικό από μεγαλειώδες και άχρονο γίνεται σαν ένα αιματοφάγο παράσιτο… σε αναλώνει κάθε φορά που σκέφτεσαι το ‘πως’ και σχεδιάζεις το ‘τι’.
Και η μοναχικότητα;
Ο φόβος;
Η φρίκη της ερημίας;

Για όλα τούτα οι απαντήσεις παρέμεναν εκεί ακριβώς που δεν αναζητά κανείς. Στον αιφνιδιασμό. Τον ελιγμό του απείρου, το μυητικό άλμα. 
Τελικά, το βλέμμα…


Otoño atrapado

Παρασκευή, Ιουνίου 21, 2013

Προς... ΔΗΜΑΡ



Τη ΔΗΜΑΡ ψάχνετε;
Λοιπόν, θα πάτε όλο ευθεία αλλά θα κοιτάτε πάντα δεξιά… με το αριστερό σας μάτι… Μόλις φτάσετε στον επόμενο δρόμο, στην οδό «Αγωνιστή Αριστεροστεκούμενου δεξιόχειρα» θα κάνετε ελαφρώς δεξιά και θα δείτε τα γραφεία απέναντί σας… στο αριστερό σας χέρι! Και να μπείτε με ένα ελαφρύ πήδο και με τα δυο σας πόδια!

Μπερδευτήκατε; Και που ν’ακούσετε πως θα πάτε στο Σύριζα!

Παρασκευή, Ιουνίου 14, 2013

Ο πόλεμος είναι πρώτα απ’όλα πνευματικός…



Ο πόλεμος είναι πρώτα απ’όλα πνευματικός…

Λένε πολλοί και το’χω πει κι εγώ και δεν θα βγάλω την αφεντιά μου απ’έξω: που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου να σηκωθούν και να… σύρουν το κάρο;

Είχα λάθος!

Ο Ανώνυμος Έλληνας πριν από 200 χρόνια με διόρθωσε με αυτή τη φράση που έσκαβε το κεφάλι μου καιρό τώρα… γιατί δεν λέει σήκω κι αρκεί, δεν λέει, πάρε τα κουμπούρια και αρκεί, δεν λέει, καθάρισε μερικούς και αρκεί… λέει απλά στην πρώτη πρώτη σελίδα, στοχάσου και αρκεί… μέγα σκάνδαλο για τον ανυπόμονο ακτιβίστα, μέγα ατόπημα για τον ετοιμοπόλεμο κουμπουροφόρο… λέει απλά, στοχάσου και αρκεί!

Τρομερό το λάθος μου… το δικό μου λάθος… δεν υπάρχουν κάποιοι μονάχα πνευματικοί άνθρωποι… είμαστε όλοι πνευματικοί αλλιώς δεν είμαστε άνθρωποι… δεν θα περιμένω να μιλήσει ο γηραλέος ακαδημαϊκός που τον τρώνε ήδη τα σκουλήκια για να αποφασίσω να σηκωθώ κι εγώ… δεν θα περιμένω τον καλοβολεμένο κο καθηγητή Πανεπιστημίου να μου κουνήσει το δάχτυλο και να με φέρει κολλήσει στον τοίχο των ευθυνών μου…
Ή είμαστε όλοι όντα ευθύνης ή κανείς…
Ή είμαστε όλοι στοχαζόμενοι και σκεπτόμενοι ή αλλιώς πάλι μια πνευματική ελίτ θα πρέπει να με ‘καθοδηγήσει’ γιατί εγώ είμαι ο τυφλός κι αυτοί οι μονόφθαλμοι…

Δεν υπάρχουν πνευματικοί και μη πνευματικοί άνθρωποι… ο Ανώνυμος Έλληνας πριν από 200 χρόνια μου έδωσε το χαστούκι που μου χρειαζόταν…


Στοχάσου… εσύ… ο καθένας… και αρκεί…

Και περισσότερα (δικά μου) λόγια περιττεύουν


Ανωνύμου του Έλληνος
Ελληνική Νομαρχία Ήτοι Λόγος περί Ελευθερίας
Ιταλία, 1806

Τρίτη, Ιουνίου 11, 2013

Ακρωτηριασμός





Αυτό(ς) που αρνείται το δεδομένο, είναι μοιραίο, θα αποδειχθεί ελάχιστο(ς) μπροστά στο απρόσμενο… αλλά και πάλι, δεν ενδιαφέρεται κανείς να αγγίξει όταν δεν έχει χέρια… ας πούμε απλά ότι στην περίπτωση της αφής, το σημαντικό είναι η πληροφορία που ο εσωτερικός compiler θα περάσει στον εγκέφαλο… δεν είναι το αντικείμενο της αφής… αυτό έχει ήδη προ-κατασκευαστεί… σημασία έχει λοιπόν να βρεις κάποτε να αγγίξεις αυτό που δεν μπορεί να προ-κατασκευαστεί… από κανένα νου ή υπερ-νου, από κανένα (προ)ιστορικό διανόημα, από κανένα φιλοσοφικό παραλήρημα… το άγγιγμα από μόνο του έχει την ενέργεια να σε μεταμορφώσει… ουπς… ξέχασα μια μικρή λεπτομέρεια… θα χρειαστεί να σε απαλλοτριώσει πρώτα…

Μικρή λεπτομέρεια…

Κι από την μαγεία της ανακάλυψης εκείνου που δεν μπορεί να προ-ανακαλυφθεί, περνάμε στο φεστιβάλ των δεδομένων αληθειών που θα πρέπει να απολαύσεις επί 40 ή 50 ή 100 χρόνια και να προσποιείσαι κάθε μέρα ότι αν ‘νιώσεις’ τη στιγμή είσαι μάγκας και ‘διαφέρεις’ από τον δίπλα που δεν μπορεί να ‘ζήσει’ τη στιγμή… τι κρετίνος!... εσύ είσαι ο θεός των ανεπανάληπτων στιγμών κι αυτός ο ουτιδανός παλεύει να στραγγίξει το παρελθόν του για να έχει μια σταγόνα παρόντος να γλείψει… για να μην πεθάνει… άσχημος και σκυλομούρης είναι ο δίπλα και του αξίζει ένας καθωσπρέπει ακρωτηριασμός… δεν θα είσαι ο μόνος μονόχειρ και κοψομύτης στη γειτονιά… δεν θα είσαι ο μόνος λειψός και ηλίθιος… και δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο… ε, όχι…
…αφού το άγγιγμα στην Κιβωτό κεραυνοβόλησε με κανά εκατομμύριο βολτ τον παπάρα που την ακούμπησε, σκέψου τι έχεις να πάθεις εσύ αν επιχειρήσεις να χειρουργήσεις τον ιδεόκοσμο του νοσηρού σου γείτονα… νέο ουπς… ο γείτονας κι εσύ έχετε ένα εκπληκτικό προνόμιο…

Συγκατοικείτε
στο ίδιο σώμα…

άθλιος κόσμος…

Πέμπτη, Ιουνίου 06, 2013

Η εποχή του Ερπετού




Παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα συζητήσεις επί συζητήσεων για ‘το φαινόμενο Χρυσή Αυγή’… ακούω ‘βαθυστόχαστες αναλύσεις’, διαβάζω άρθρα, βλέπω στις ειδήσεις τους ‘ανησυχούντες’ δημοσιογράφους και μπουρδολόγους μεγαλοσχήμονες καθηγητάδες να ζορίζονται ελέω πνευματικής δυσκοιλιότητος μάλλον να πουν κάτι το ουσιώδες, πρωτότυπο και… συγκλονιστικό. Οι περισσότεροι μάλιστα, τελικά καταφεύγουν μοιραία στις ελεεινές κοινοτοπίες που σχετίζονται με το μεσοπόλεμο, τη Βαϊμάρη, τον Χίτλερ και όλα τα σχετικά και νυσταλέα. Περιμένεις από έναν δυνατό στοχαστή, όπως ο αγαπημένος μου, ομολογώ, Γιανναράς να διατυπώσει έναν αιχμηρό λόγο, να βγάλει το ζουμί, να χειρουργήσει τον ασθενή και προτιμά κι εκείνος την ασφάλεια της μικροαστικής του καταφυγής στους ‘επικίνδυνους αυτούς ανθρώπους που μαχαιρώνουν’.
Όλα αυτά βέβαια έχουν να κάνουν και με την ηλικία και να με συμπαθά όποιος με διαβάζει και μορφάζει ενοχλημένος αυτή τη στιγμή. Δεν πρόκειται για ηλικιακό ρατσισμό. Όμως, βλέπετε, δεν απαιτεί μονάχα η δράση νιάτα, απαιτεί και ο στοχασμός σφρίγος. Και ένας κεκοπιακώς πλέον καθηγητής που έχει ξοδευτεί και τα έχει πει όλα – όσα του αναλογούσαν – δεν μπορεί παρά να επαναλαμβάνει τον εαυτό του διαρκώς. Ακόμη και τον καλύτερο εαυτό του.
Και επειδή ο στοχασμός προσφέρει απλόχερα μονάχα ό,τι προϋποθέτει, δηλαδή το βλέμμα, όταν το βλέμμα είναι θολό και γηρασμένο, ο στοχασμός γίνεται φοβικός, αμυντικός, ολοένα και περισσότερο συντηρητικός. Τελικά, οδηγεί στη σιωπή και την απόσυρση.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν είναι το πρόβλημα ο ξεπερασμένος και πτωτικός στοχασμός κάποιων λαμπρών διανοιών που ‘εξεμέτρησαν το (πνευματικό) ζην’ και δεν μπορούν να εισφέρουν άλλο τι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα είναι πως κι αυτοί που έχουν ακόμα ρωμαλέα σκέψη και ζουμερό λόγο, δεν τολμούν να κάνουν το απαραίτητο βηματάκι στα ενδότερα. Και μάλιστα εφοδιασμένοι με πενιχρά μέσα και εξοπλισμένοι ανεπαρκώς.
Είναι σα να σε στέλνουν σε μια σκοτεινή σπηλιά. Στη φωλιά του Μεγάλου Ερπετού που προκαλεί το ραχιαίο ρίγος και κάνει τα γόνατα και του πλέον τολμητία νέου να παραλύουν. Και ενώ η αποστολή σου είναι να φωτίσεις το σπήλαιον και να επιστρέψεις ταχέως για να αναφέρεις, σε εφοδιάζουν με ένα φακό περίπτερου και… με τις ευχές τους. Τώρα, εσύ ξέρεις βέβαια πως με το φακουδάκι αυτό το πολύ πολύ να μπορείς να φωτίσεις τα πόδια σου που θα κάνουν τα δειλά βήματα προς τη κρυψώνα του θηρίου αλλά… κάνεις το σταυρό σου, λες και τα ‘πατερημά’ σου και εισέρχεσαι… Και καλά εισήλθες, άντε να δούμε πως θα εξέλθεις…
Υπάρχουν, ευτυχώς, πνευματικές ένοπλοι δυνάμεις! Θωρακίσεις και άμυνες. Ενίοτε μάλιστα άμυνες που έχουν και επιθετικά χαρακτηριστικά, κάπως σαν το σύστημα που ευφυώς εφήρμοσε ο ‘κόουτς’ του Ολυμπιακού στο μπάσκετ –κάποιοι μίλησαν για ‘πνευματικό μπάσκετ’, μπάσκετ δηλαδή που ακυρώνει τη σκέψη του αντιπάλου!! – και εθριάμβευσε προσφάτως στο final 4 στο Λονδίνο.
Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης –ξαφνικά το κάθε τσόκαρο των ΜΜΕ τον αποκαλεί ‘ο ποιητής μας’ ή ‘ο μεγάλος μας ποιητής’ και δονείται από ρίγη και τρέμουλα – απευθύνθηκε (με περισσή και περιττή θα έλεγα ευγένεια) στον πρωθυπουργό μας και του είπε ‘πέντε πραγματάκια’. Απάντηση δεν θα λάβαινε ποτέ βέβαια αν δεν έπαιρνε διαστάσεις το θέμα καθώς, ως γνωστός, οι ποιητές στη χώρα αυτή έχουν γλαστριαίο ήτοι διακοσμητικό χαρακτήρα ή είναι και λαπάδες κατά τη ρήση Κούβελα. Τελικώς ο πρόεδρος της κυβερνήσεως αξιώθηκε να απαντήσει στον γέροντα ποιητή και με μια επιστολή απείρου ανοησίας και ρηχότητας τον… έριξε στο καναβάτσο… στο καναβάτσο της μπλαμπλαολογίας, της μίμησης κακής έκθεσης ιδεών Γυμνασίου και της ανάλυσης των κοινωνικών δεδομένων λες και απευθυνόταν σε κάποιο παιδάκι με νοητική υστέρηση ή σε κάποιο φίλο μας εξωγήινο, άρτι αφιχθέντα από τον Άλφα του Κενταύρου… για όλα φταίνε οι μετανάστες το λοιπόν… το ότι οι χρυσαυγίτες αντρειώνονται και θεριεύουν μέρα τη μέρα το ρίξαμε στους μετανάστες και στην ‘πύλη εισόδου και χώρα υποδοχής’ που είναι η Ελλάς και καθαρίσαμε.
Αυτό είναι το επίπεδο ανάλυσης του –σχεδόν – πρώτου πολίτη της χώρας. Δεν αναφέρω αποσπάσματα της ίδιας της επιστολής γιατί δεν αντέχεται. Είμαι και σε ηλικία που πρέπει να προσέχω τι τρώω, τι πίνω και τι διαβάζω.
Ας μην αναφερθώ σε άλλους πολιτικούς που έχω δει στην τηλεόραση να ‘πιάνουν το θέμα από την αρχή’. Εκεί το επίπεδο ολισθαίνει με τέτοια ταχύτητα προς το – 100 που αναρωτιέται κανείς πόσο πλατύ θα πρέπει να είναι το χαμόγελο του Μιχαλολιάκου. Με τέτοιους αντιπάλους θα πρέπει να βλέπει την… απαλλοτρίωση της κυβέρνησης πολύ ενωρίτερα κι από την πιο τολμηρή πρόβλεψη.
Το πνιγηρό συμπέρασμα: Πνευματικοί άνθρωποι σιωπούντες ή επιστολογράφοντες με ισχνά  και αναιμικά επιχειρήματα, πολιτικοί με νοητικό βάθος μπανιέρας και δημοσιογράφοι με ανάστημα νάνου –κύπτοντος μάλιστα – καθιστούν το τοπίο ένα ιδανικό θερμοκήπιο… έναν παραδείσιο κόσμο όπου τα κάθε είδους ερπετά ημπορούν να κυκλοφορούν ανέμελα, να σουλατσάρουν θρασύτατα, να βωμολοχούν ανερυθρίαστα, να ουρούν και να κοπρίζουν άνευ αιδούς και να ονειρεύονται την εποχή που ανατέλλει… την εποχή τους, την εποχή του Ερπετού…

Άλλες σκέψεις: http://issuu.com/nimertis/docs/snake


Τετάρτη, Ιουνίου 05, 2013




Είπε
μπορώ ακόμα με τα δάχτυλα του νου
να σε ψηλαφήσω
είχες πάντα
μια γεωγραφία μυστική

όχι πια…

και δεν χρειάζομαι τώρα
τις προσδοκίες
τις φαντασιακές αναστατώσεις
για να επαίρομαι πως σε πυρπολώ
ή πως σε αγνοώ
στα όνειρά μου

σ’αγαπώ σαν μια απέραντη έρημο
από κόκκους μίσους

σε αφομοιώνω…

Είπε
τις νιώθω
να σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
σαν αναρριχώμενο φυτό
τις ώρες
τις νύχτες
τις ματαιώσεις…

ακινητοποιούμαι
έχοντας το βλέμμα

στο γενέθλιο φως…


Σεπ2012