Πέμπτη, Απριλίου 11, 2013




Αλέξανδρος Παναγούλης, Τα Ποιήματα

6 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

..εκείνον λατρεύω, γιατί "έξω απ' τις πόρτες των θεών σεργιάνησε, να κλέψει τη φωτιά τους.."

Καλησπέρα!

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ για το ωραίο σου σχόλιο Πυρφόρα μου... να'σαι καλά...

Ανώνυμος είπε...

Προμηθέας, η ενσάρκωση της ανθρωπινης αγωνίας και ματαιότητας.

Καληνύχτα.

Νimertis είπε...

και πολύ επιτυχημένη η σύνδεση με τον δέσμιο Παναγούλη που αναζητά φως και ελευθερία...
σ'ευχαριστώ φίλη μου περήφανη μανιάτισσα...

Eυαγγελία είπε...

Απ’ τις γαρδένιες στα γιασεμιά Περιπολούσε το ολόγιομο
φεγγάρι
Όταν ξαφνικά ένοιωσα την απουσία του
Έλειπε και πάλι το συκώτι μου

Επιταχύνθηκε η μαρμαρυγή των αστεριών
Θόλωσε το φεγγάρι
Καθώς πλήρωνα με τα σπλάχνα μου
το τίμημα

Ύβρις μου η αμφισβήτηση
της τάξης του ουρανού

Η φωτιά που ελευθέρωσα,
πυρπόλησε τα νέφη

Ανατράπηκαν οι προαιώνιες ισορροπίες
καθώς φωτίστηκε το σκοτάδι
της αμάθειας

Με την ηδονή της προσφοράς
βάλσαμο
στα σωθικά μου
Άφησα το φεγγάρι αιχμάλωτο

"Αμετανόητος Προμηθέας"
~Γιάννης Ποταμιάνος

Ένα συμπλήρωμα επειδή αληθινά έχουμε ανάγκη από έναν Προμηθέα στις μέρες μας φίλτατε Αντώνη.

Νimertis είπε...

Σε άλλη διάσταση γραφής βέβαια ο Παναγούλης που επικαλείται τον Τιτάνα μέσα από το υγρό κελί του και σε άλλη του Ποταμιάνου με τα 'ολόγιομα φεγγάρια'...
άπειρες οι οπτικές βέβαια και σεβαστές όλες..

σ'ευχαριστώ αοράτη μου... να'σαι καλά...