Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν…
Τι θα γινόταν άραγε αν ένα πρωί,
οι πνευματικοί άνθρωποι όλου του πλανήτη, σε όλες τις γωνιές της Γης,
αποφάσιζαν να σιγήσουν;
Οι ποιητές να γράφουν ποίηση, οι
συγγραφείς νουβέλες και μυθιστορήματα, οι μελετητές δοκίμια και μελέτες;
Αν οι δάσκαλοι αποφάσιζαν να μην
ξαναδιδάξουν σε κανένα σχολείο του κόσμου; Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές να μην
ξαναμπούν σε κανένα αμφιθέατρο; Οι διαλέξεις, τα συνέδρια, όλες οι δράσεις με πνευματικό περιεχόμενο να ακυρωθούν;
Τι θα γινόταν αν σε εκδήλωση
αηδίας και φρίκης για την αυξανόμενη κτηνωδία και απληστία όλων όσων έχουν τις τύχες
δισεκατομμυρίων ανθρώπων στα χέρια τους, ξαφνικά, ο ‘πνευματικός διακόπτης’ σε
όλο τον κόσμο γυρνούσε στο off;
Κι αν δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική
συνέπεια σε μια μέρα, σε δυο μέρες, σε μια βδομάδα, τι θα γινόταν αν αυτή η
παγκόσμια πνευματική σιγή κρατούσε ένα μήνα; Ένα εξάμηνο; Αν όλοι οι άνθρωποι της
γνώσης και της διδασκαλίας, αν όλοι οι άνθρωποι που μεταλαμπαδεύουν αξίες, έστω
και με τις όποιες αμφισβητήσεις και ατέλειες και ανεπάρκειες, κρατούσαν,
άντεχαν και εξακολουθούσαν να αρνούνται;
Να αρνούνται να υπάρχουν, να
εργάζονται, να δημιουργούν κάτω απ’αυτό τον ήλιο; Αν οι ζωγράφοι πετούσαν κάτω
τα πινέλα τους και οι συγγραφείς τα μολύβια τους; Αν οι σχολικές αίθουσες
έμεναν άδειες και τα τυπογραφεία δεν είχαν πια κανένα καινούργιο πόνημα να
τυπώσουν;
Αν σε τούτη την σιωπηλή
επανάσταση του πνεύματος απέναντι στην φρικαλεότητα, το φασισμό και τον κυνισμό
των τραπεζών, των τοκογλύφων, των υπόδουλων κυβερνήσεων και των οικονομικών
συμφερόντων που οδηγούν σε αφανισμό εκατομμύρια ανθρώπους παντού, αν σε τούτη
την επανάσταση έρχονταν να προστεθούν σιγά σιγά και άλλοι; Οι νομικοί που θα
άδειαζαν τις δικαστικές αίθουσες, οι μηχανικοί που θα εγκατέλειπαν τα
εργοτάξια, οι ερευνητές που θα αδιαφορούσαν για την πρόοδο των ερευνών τους;
Μέσα στο νου μου, όλο τούτο το
κύμα εξαπλώθηκε, έγινε ένα τσουνάμι που παρασύρει τα πάντα, που αναγκάζει τους ‘ρεαλιστές’
της οικονομικής απαθλίωσης να υποχωρήσουν, να αναδιπλωθούν, να ηττηθούν ή ίσως
ακόμα και να εξαφανιστούν…
Μέσα στο μυαλό μου γεννιόταν ένας
άλλος κόσμος… αλλά τούτη η αυγή ξημέρωνε μονάχα μέσα στο μυαλό μου…
Και ένα μειδίαμα πικρό ολοκλήρωσε
το απίθανο σενάριο μιας σιωπηλής, πνευματικής, παγκόσμιας επανάστασης…
Κάποιο χέρι υπάρχει πάντα να
συντάξει ένα νέο μανιφέστο κυνισμού και απανθρωπιάς… και πάντα κάποιο μυαλό
υπάρχει που θα λατρεύει το σκότος και θα χλευάζει το φως…
Άλλωστε, εκεί που γεννιέται το υγιές, δίπλα, πολύ κοντά, έρπει
και ο ρυπαρός, δίδυμος αδελφός του…
