Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2012

...οπλισμένος...




…και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη
αγνοώντας το βλέμμα της Γοργόνας
στα δεξιά της ψυχής του
αγνοώντας το νεύμα της Κίρκης
αριστερά της ζωής του

κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη

οπλισμένος

και ξαφνικά
πίσω από το είδωλό του
εμφανίστηκε
εκείνος
που κάποτε στο αίνιγμα της Σφίγγας
είχε απαντήσει
ο άνθρωπος

ο άνθρωπος

και κατέβασε το όπλο

και ο καθρέφτης θρυμματίστηκε…


νοε2012

Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2012

τροχιές...





ήταν ένας αναπτήρας zippo... τον θυμάμαι... ένας μαύρος αναπτήρας με μια λευκή σταμπαρισμένη νεκροκεφαλή... τον είχα αγοράσει από το κυλικείο (που είχε και μια μικρή 'μπουτίκ' με ναυτικά είδη) του Κέντρου Προπαίδευσης του Πόρου εκείνες τις πρώτες παράξενες ημέρες της θητείας... στην ουσία δεν τον είχα χρησιμοποιήσει ποτέ... το συνήθιζα να αγοράζω μικρά αντικείμενα που κάτι 'μου έλεγαν' στο μάτι έστω κι αν ποτέ στην ουσία δεν καταλάβαινα τι ήταν αυτό... ο συγκεκριμένος αναπτήρας είχε μια ωραία 'ματ' επίστρωση κάτω από το υπόλευκο σχέδιο της πειρατικής νεκροκεφαλής και μάλλον αυτό ήταν που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον... ίσως... ίσως ήταν απλά και μια προσπάθεια καταναλωτικής εκτόνωσης της αμηχανίας και της νευρικότητας εκείνων των ημερών της γενικής αναστάτωσης στη ζωή μου...

όταν πήγα κάμποσο καιρό αργότερα στο 'Αβέρωφ' για να ξεκινήσει η κανονική μου θητεία, ο μικρός αναπτήρας ήταν πάντα κοντά μου... πήγαινε από τσέπη σε τσέπη, από σάκο σε σάκο, από ερμάριο σε ερμάριο... δεν χάθηκε ποτέ... περιέργως... κι ας τον είχα σχεδόν σε αχρηστία... μερικά πράγματα τελικά επιμένουν να μας ακολουθούν με μια μυστηριώδη εμμονή...

ίσως γιατί περιμένουν
περιμένουν τη στιγμή που θα βρούν τον κατάλληλο κάτοχο…

ο Αχιλλέας ήταν ο 'Η' (Ηλ/γος) του πλοίου... ένας από τους ναύτες με αυτή την ειδικότητα... και ήταν ένα μοναχικό παιδί... κοιμόταν τον περισσότερο καιρό στη κουκέτα από πάνω μου... δεν τον συναναστρέφονταν πολλοί και μάλλον από δική του επιλογή δεν βρισκόταν σε ιδιαίτερη συνάφεια με κανέναν… ένας από τους ανθρώπους εκείνους που περισσότερο σου μένουν στη μνήμη για την 'απουσία' τους παρά για την παρουσία τους... όταν είσαι παρατηρητικός βέβαια... ή ίσως κι όταν έχεις μια ανεπτυγμένη αίσθηση συντροφικότητας, ειδικά κάτω από ανάλογες συνθήκες υποχρεωτικής συμβίωσης...

τον συμπαθούσα τον Αχιλλέα… θα έλεγα κάτι παραπάνω, τον εκτιμούσα, τον σεβόμουν και ως υπεύθυνος του Οπλονομείου προσπαθούσα, όσο μπορούσα, να τον έχω σε 'ξεκούραστες' βάρδιες χωρίς να αδικώ ή να ρίχνω κανέναν... τον συμπαθούσα γιατί ήταν σιωπηλός, έκανε τη δουλειά του, δεν ζητούσε την εξαίρεση ποτέ, δεν γόγγυζε, δεν ενοχλούσε...  κι είχε κι εκείνο το συρτό βήμα που το άκουγες από μακριά και ήξερες πως ήταν το δικό του...

κάποια μέρα αποφάσισα να του δωρίσω, έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, τον μαύρο αναπτήρα με την νεκροκεφαλή... ήξερα ότι ήταν λάτρης των συμβόλων αυτών και της death metal μουσικής... δεν θυμάμαι πως το ήξερα αυτό... μάλλον θα είχαμε κάνει κάποια σχετική συζήτηση... ίσως αυτό με παρακίνησε να του τον δώσω... σε κείνον άρμοζε περισσότερο να τον έχει... ίσως πάλι γιατί απλά τον είχα συμπαθήσει και πολλά χρόνια μετά κατάλαβα πως το 90% των ενεργειών μας δεν είναι γιατί 'συνειδητά' τις αποφασίσαμε αλλά γιατί... το αποφάσισαν εκείνες... και γιατί, ανεξήγητα συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τους ανθρώπους... στους πρώτους δικαιολογούμε πρόθυμα όσα δεν συγχωρούμε στους δεύτερους... γιατί; άγνωστον... γιατί έτσι... απλά...

θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια του Αχιλλέα όταν του τον προσέφερα... τον πήρε σαν μικρό παιδί στα χέρια του, τον κοίταξε σιωπηλός αλλά γεμάτος απροσδόκητη χαρά και μετά κοίταξε εμένα... μου είπε ένα κάπως διστακτικό αλλά φορτισμένο 'ευχαριστώ φίλε' και ύστερα με ακόμη πιο αργά βήματα απ'ό,τι συνήθως, απομακρύνθηκε...

κάποιες νύχτες μετά...
όταν πλησίασα στο φυλάκιο της προβλήτας που έκανε βάρδια ο Αχιλλέας, τον είδα μέσα από το τζαμάκι να είναι σκυφτός κοιτάζοντας κάτι... όταν πλησίασα χωρίς να κάνω θόρυβο, τον είδα να έχει στα χέρια του τον μικρό αναπτήρα και να τον χαϊδεύει... δεν ξέρω γιατί αλλά συγκινήθηκα... σχεδόν με έπιασε ένας λυγμός... απομακρύνθηκα κλεφτοπατώντας...
άρχισα να βαδίζω στην προβλήτα που είναι δεμένος ο γερο-Αβέρωφ καπνίζοντας… αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που μας δίνει τόση χαρά σε ένα μικρό αντικείμενο... είναι η προσφορά από κάποιον που δεν το περιμέναμε γιατί ούτε φίλος μας ήταν ούτε είχε καμιά 'υποχρέωση' να μας δωρίσει οτιδήποτε;
είναι το ίδιο το αντικείμενο που μας αποφορτίζει από την στιγμή και συμβολίζει την διάσπαση της συμπάγειας της 'καταραμένης' στιγμής και την έξοδο σε μια πιο δροσερή διαφυγή;
είναι ίσως το ότι η σκέψη ενός ανθρώπου ακούμπησε για λίγο πάνω μας... ακόμα και αν τα κίνητρά του δεν είχαν τόσο βάθος, για μας η χειρονομία του είναι ακριβή και ατίμητη...
και ας μην το μάθει ποτέ...
δεν τον ξανάδα ποτέ από τότε που απολυθήκαμε... πόσες ανάλογες τροχιές έχουμε διανύσει όλοι από τότε και πόσες φορές ανταμωθήκαμε με ανθρώπους που ήρθαν για λίγο και έφυγαν πάλι...

έχουν δίκιο οι βουδιστές που λένε λοιπόν πως οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν με τις τροχιές των κομητών στο στερέωμα... μοναχικές, σχεδόν μελαγχολικές τροχιές που κάποια στιγμή τέμνονται, έτσι, για λίγο και μετά συνεχίζουν τη μοναχική τους ρότα...

και δεν ξανασυναντιούνται ποτέ…

Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2012

όσο η ταλάντωση συνεχίζεται...





Υπάρχει μια απλοϊκή διάκριση μεταξύ του λεγόμενου αισιόδοξου τύπου και του απαισιόδοξου –καθαρά σχηματικές βέβαια οι τυποποιήσεις. Ο μεν πρώτος βλέπει κάθε πρωινό μια ευκαιρία και τη ζωή σαν περιπέτεια. Ο δεύτερος βλέπει κάθε πρωινό έναν ακόμη εφιάλτη και τη ζωή σαν τυραννία που είναι αναγκασμένος να βιώνει. Μπορεί τα δυο αυτά άκρα να είναι περίπου απαράδεκτα όμως έχουν ένα πυρήνα που θεωρώ σωστό.
Εάν είμαστε κάτι σαν εκκρεμές που ταλαντεύεται, κάποια στιγμή, αφού καταλαμβάνει όλες τις πιθανές θέσεις, θα φτάσει στο ένα άκρο, θα σταθεί ελάχιστα και μετά θα αρχίσει την επιστροφή του ως το άλλο…
Πιστεύω ότι, επί παραδείγματι, οι έντονα συναισθηματικοί άνθρωποι κάνουν αυτό τον κύκλο κάθε μέρα… μάλλον, πολλές φορές την ημέρα… η ‘περίοδός’ τους, που θα έλεγαν και οι φυσικοί είναι μικρή, ο χρόνος είναι πυκνός… όλα συβαίνουν σχεδόν ακαριαία… από τη φωτιά στον πάγο και από τη δύση στην ανατολή…
Οι φυσικοί όμως μας λένε και κάτι άλλο, πολύ ενδιαφέρον
Η περίοδος σε ένα εκκρεμές μπορεί να αλλάξει με 2 τρόπους:
1) αν αλλάξουμε το μήκος του σκοινιού ( αν το σκοινί είναι μακρύ τότε η περίοδος είναι μεγάλη και πάει αργά)
2) αν αλλάξει η βαρύτητα (αν η βαρύτητα είναι μεγάλη ή αν βάλουμε μαγνήτη τότε η περίοδος είναι μικρή και πάει γρήγορα)

Αν το σχοινί είναι μακρύ, η περίοδος μεγαλώνει…
Όσο μεγαλύτερη η απόστασή μου από τον πυρήνα της έκρηξης, της αντίφασης ή και της αντινομίας, τόσο περισσότερο χρόνο έχω να την αποκωδικοποιήσω, να την ερμηνεύσω, να την… αποκηρύξω ακόμα!

Όσο η βαρύτητα μεγαλώνει, τόσο μικραίνει ο χρόνος ταλάντωσης…
Όσο μονολιθικότερος, ‘βαρύτερος’ και αρνητικός είμαι, τόσο θα βιώνω χειρότερα τούτες τις μεταβολές από το απόλυτο + στο απόλυτο –

Ώστε ένας μεγάλος μύθος καταρρίπτεται… με την απόλυτη εσωτερική ακινησία δεν γλιτώνω την ταλάντευση… την επιταχύνω αλλά δεν το καταλαβαίνω… την κάνω μια ενδο-καταθλιπτική διεργασία που με σκοτώνει…
Να γιατί το συναίσθημα έχει το δικό του χρόνο, τη δική του ‘λογική’ , το δικό του σύμπαν… ο νους δουλεύει ‘μια χαρά’ και νομίζει πως όλα είναι καλά… κι όμως… στα έγκατα του κόσμου μου, γίνονται πράγματα και θαύματα κι εγώ σε βυθιότητα και μακαριότητα…
Τι κάνουν οι ‘υπερ-δραστήριοι’ άνθρωποι, οι άνθρωποι ‘δεν έχω χρόνο, δουλεύω ως τις 12’ (και δεν μιλώ για κείνους που είναι αναγκασμένοι να το πράττουν); Προσπαθούν απλά να ξεφύγουν από την ταλάντωση, να μην την σκέφτονται, να μην της δίνουν σημασία…
Ας γεννιούνται τέρατα εκεί κάτω, ο νους σου λέει ‘τρέχα’ και ‘αγνόησέ τα’…
Τα αποτελέσματα τούτης της νευρωτικής απόδρασης είναι γνωστά και δεν εξαιρούν κανέναν…

Πώς να εποπτεύσεις τούτες τις ειναιικές ταλαντώσεις;
Πώς να έχεις βλέμμα για το εσωτερικό σου εργαστήρι όταν είσαι τόσο γεμάτος από τις πληροφορίες του κόσμου;
Πώς να έχεις γνώση των εσωτερικών σου ταλαντώσεων όταν είσαι τόσο ‘απασχολημένος’ με την επιβίωσή σου;
Βιώνεις μονάχα την κατάρρευση… όταν το εκκρεμές  ‘αστοχεί’, το σχοινί σπάσει ή η βαρύτητα το ακινητοποιήσει ή…
Η κραυγή σου βγαίνει πια άηχη σε μια θάλασσα από πεθαμένους ήχους…

Όσο το εκκρεμές δουλεύει όμως…
Το κάθε πρωινό είναι όντως μια ευκαιρία
Όσο η ταλάντωση στέλνει τα μηνύματά της…
Έχεις την δυνατότητα να εργαστείς επ’αυτής…
Όσο ο ενδογενής παλμός είναι ακόμα ζωντανός…

Δεν τελείωσε τίποτε…

Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2012





τη στιγμή της εσωτερικής 'κρίσης'
στη συνειδητοποίηση της ολίσθησης στο μη πέρα
την ώρα της καταγραφής μιας ακόμη αδιέξοδης διαδρομής
η επιλογή δεν είναι άλλη μια υπερπήδηση των εμποδίων
καθώς στο διαρκές κυνηγητό του εαυτού η λύση δεν είναι η επιτάχυνση
αλλά η στάση...

η στάση, ο στοχασμός, η ανάλυση, η τοποθέτηση νέων συντεταγμένων
η επανεκκίνηση...

τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει, εντελώς προβοκατόρικα
να μην φοβηθείς να γίνεις 'χαζός' για να δώσεις ευφυείς απαντήσεις...
σημαίνει
να επικαλεστείς την απλότητα
για να διεμβολίσεις τον πυρήνα της πολυπλοκότητας
σημαίνει
να μην φοβηθείς την επιστροφή στην αφετηρία εκείνη που έχει όλη την ενέργεια που έχεις απωλέσει
υπερπηδώντας συνεχώς εμπόδια
που βάζουν οι άλλοι σε σένα
αλλά κυρίως
βάζεις εσύ στον εαυτό σου...

ξανά, τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη της 'αποτυχίας' σου
και είσαι έτοιμος να εργαστείς για την ανακάλυψη 'νέων' κοιτασμάτων
αυθεντικής
ειναιικής
πρώτης ύλης...

νέων είπα;
όχι, είναι τα ίδια, τα γνωστά, αυτά που πάντα είχες
αυτά που πάντα λησμονούσες
γιατί...

κάποιοι σε έπεισαν ότι είσαι άλογο κούρσας
και πρέπει συνεχώς να τρέχεις
και να υπερπηδάς εμπόδια...

μήπως είναι η στιγμή να τους στείλεις όλους στον Αγύριστο;

και ξανά
τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει ότι θα μιλήσεις στον εαυτό σου
ειλικρινά
και για μια φορά διάολε
απλά
θα πεις
έχω δυο χέρια
έχω δυο πόδια
έχω ένα σώμα
και πιθανώς
γιατί έτσι μου λένε
έχω και ψυχή

έχω ένα στόμα
έχω ένα καρδιακό παλμό
που κάποιες νύχτες ακούγεται
ως τα πέρατα του κόσμου
κι άλλες
νομίζω είναι ο πιο ασήμαντος ψίθυρος
της δημιουργίας...

έχω μια φυσική γεωμετρία
καταλαμβάνω χώρο
όταν είμαι καλά
αναπτύσσομαι αρμονικά
τραγουδάω με όλους μου τους πόρους
όταν είμαι χάλια
συρρικώνομαι
σε μια χούφτα θλίψης...

κι όμως
όλα αυτά δεν είναι ο άλλος
είμαι εγώ
και οφείλω να τα αγαπήσω

ξέρω πως έχω κάνει πράγματα
που μπορούν όλοι να δουν
αλλά
ξέρω πως έχω και όνειρα
κι ας μην μπορεί κανείς άλλος να τα δει

ξέρω πως έχω εξάρσεις ενθουσιασμού
πτήσεις υπεροχες, ποιητικές
και Εωσφορικές πτώσεις
που έκαναν απίστευτο πάταγο
τέτοιο
που κλονίστηκαν τα έγκατα του αθέατου εαυτού μου...
κι όμως

όλα αυτά είμαι εγώ
κι οφείλω να με αγαπώ...

έχω τη σκοτεινή μου πλευρά
αλλά έχω και φως που γεννήθηκε μαζί μου
και δεν με εγκατέλειψε ποτέ!

τι έφταιγε κι ως τώρα το αγνοούσα
τι έφταιγε κι ως τώρα
με αγνοούσε κι εκείνο;

επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα λοιπόν
ίσως απλά να σημαίνει

να ξαναδώ εγώ εμένα
χωρίς τα γυαλιά και τους καθρέφτες άλλων
γονέων
δασκάλων
φίλων
εχθρών

γιατί ποιο χέρι γνωρίζει η ψυχή μου
ποιο χέρι θα εμπιστευτώ
τελικά
για να με σηκώσει
αν αυτό δεν είναι το δικό μου;

Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2012

Να μην πάρουμε τη δόση!

χρειαζούμενο το κλικ στην φωτο



Ε, μα πλέον...

όχι πως έχω καμιά τρελή εκτίμηση στους οικονομολόγους και μάλιστα τους... 'φιρμάτους' και μοδάτους αλλά μερικές φορές επικρατεί η φωνή της λογικής... ή απλά, κάποιοι καταλαβαίνουν ότι δεν πάει άλλο... ακόμη και το παράλογο έχει τα όριά του...

θα μου πεις, είναι αργά πλέον... μπορεί να μην είναι και τόσο αργά... εμείς είμαστε αργοί...

(όσο για τον Ευαγγελάτο, εντάξει, ας μην ερεθίζουμε το στομάχι μας πάλι...)


Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2012



Φαίνεται λοιπόν
πως υπάρχουν οι μεγάλες ημέρες…
αυτές που δεν σκαρφαλώνουν πάνω σου
αλλά εσύ αναλαμβάνεις την ευθύνη
ν’αναρριχηθείς πάνω σ’αυτές
γιατί αυτές οι μέρες
γενέθλιες ή άλλες
είναι σαν ψηλές κορυφές
συνήθως κακοτράχαλες
νεφοσκεπείς
απρόσιτες…

αλλά υπάρχουν

και πάντοτε έχουν μια μυθική διάσταση
ακριβώς γιατί είναι… καθημερινές ημέρες
σαν όλες τις άλλες
αλλά… εντελώς διαφορετικές
μοιάζουν φιλικές
γιατί πολλές φορές τις γιορτάζεις
στην ουσία είναι μπάτσοι της παλιάς σχολής
και ανακριτές
που σε καθίζουν σε ένα σκαμνί
και σ’αναγκάζουν να … τα ξεράσεις όλα…

όχι αυτά που ξέρεις
αλλά αυτά που κάνεις ότι δεν ξέρεις
όχι αυτά που είδες
αλλά αυτά που αγνόησες
όχι αυτά που έζησες
αλλά αυτά που προσπέρασες
όχι αυτά που τόλμησες
αλλά αυτά που φοβήθηκες

όχι αυτά που αγάπησες
αλλά αυτά που κιότεψες να αγαπήσεις

ναι
έτσι είναι αυτές οι γιορτινές
γενέθλιες μέρες
μασκαρεμένοι εισαγγελείς
και δικαστές
που έχουν την απόφαση έτοιμη
αλλά προσποιούνται με χαμόγελο
ότι ‘θα ακουστείς και θα έχεις μια δίκαιη δίκη’

ψέματα

ποτέ κανείς δεν δικάστηκε δίκαια
από τον εαυτό του…

αλλά ας είναι
για μια χρονιά ακόμη
ας είναι

ό,τι έμεινε πίσω
δεν φωνάζει πια
είναι ήσυχο και αναπαυμένο

ό,τι είναι μπροστά
έχει ένα βλέμμα αυστηρό
και μια δέσμευση
κοφτερή σαν καλοακονισμένη λάμα

πως ό,τι βιώνεται
πάντοτε θα βιώνεται ολόκληρο…

γιατί αλλιώς
οι μέρες αυτές γίνονται και… Εξολοθρευτές
έρχονται μια μέρα από το μέλλον
και σε καθαρίζουν στεγνά
στον ύπνο σου…

ακόμα κι αν είσαι ξύπνιος...

November 4th
a day to remember...

χρόνια μας πολλά
οι εορτάζοντες!