Τρίτη, Ιανουαρίου 31, 2012


Είναι η αλήθεια ότι δεν συνηθίζω να αναρτώ βίντεο ή ηχητικά, γενικώς... κάποιες φορές και υπό ειδική εσωτερική εντατική κατάσταση... και νομίζω μια τέτοια σου δημιουργεί η Ματίνα όταν την ακούς να ερμηνεύει, ειδικότερα παραδοσιακά τραγούδια... είναι μια ξεχωριστή εμπειρία... 

το κανάλι της στο YouTube, αξίζει επίσκεψης πιστεύω...

Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2012




Οφείλω να είμαι ειλικρινής… η δική μου προσωπική ‘σχέση’ με τις ταινίες του Αγγελόπουλου, πέρασε από διάφορα στάδια κι από σαράντα κύματα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80, το να είσαι κάτω από 25-30 χρόνων και να βλέπεις Αγγελόπουλο, σήμαινε τρία βασικά πράγματα: ότι ήσουν κόκκινος –κι ότι ήθελες να το επιδεικνύεις-, ότι ήσουν κουλτουριάρης ή έστω… ‘κουλτουριάρης’, ότι προσποιόσουν ότι καταλαβαίνεις κάτι που στην πραγματικότητα δεν καταλάβαινες…
Κι από  μια άποψη, ευτυχώς που ακόμα δεν το καταλάβαινες…

Στην ‘οργισμένη’ του εφηβεία, κάποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα και μπορεί να αποφανθεί με οίηση και αλαζονεία ακόμα και για την φωτογραφία του Αρβανίτη ή τη μουσική της Καραΐνδρου. Για τις περίφημες χρονικές μεταπηδήσεις –και συμφύσεις- του σκηνοθέτη μέσα στο ίδιο πλάνο –κάτι που του αναγνωρίζουν όλοι ότι πρώτος ‘εφηύρε’ - αλλά και για την εμμονή του με το νερό. Ακόμα και λεπτομέρειες για τα πλάνα, τις γωνίες και το φως! Τέτοιο θράσος μιλάμε.

Και όλα αυτά, χωρίς στην ουσία και με προσοχή να έχει δει ούτε μια ολοκληρωμένη ταινία του!

Τα χρόνια πέρασαν και επειδή μαζί με το γήρας έρχονται, ευτυχώς και κάποια χαστούκια, -μερικά είναι τόσο ηχηρά που το κεφάλι κουδουνίζει ακόμα-,  τα πράγματα αλλάζουν, κάποια εσωτερική ωριμότητα αρχίζει να εμφανίζεται, περισσότερη σιωπή, λιγότερη φλυαρία, μεγαλύτερη προσοχή…

Ναι, η προσοχή
Σκέφτομαι τώρα, εμβόλιμα, πως ο Δον Χουάν δεν είχε άδικο… η προσοχή δεν είναι απλά μια λειτουργία της αντίληψης, είναι η ίδια αντίληψη… και είναι ικανή να αλλάξει τον τρόπο που μιλάει ο κόσμος μέσα σου…
Δεν αλλάζεις ίσως τον ρου του υπόγειου, εσωτερικού σου ποταμού –αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση, περί υπόγειου ποταμού δηλαδή- αναπτύσσεις όμως μια ιδιαίτερη ετοιμότητα για να βουτήξεις μέσα σ’αυτό τον φοβερό ποταμό χωρίς να φοβάσαι…

Ξαναγυρίζω στον Αγγελόπουλο…
Αφού είδα την Αναπαράσταση και δεν έπαθα το σοκ που έπαθαν όλοι…
Αφού είδα τις Μέρες του 36 και δεν υπήρξε κανένα ραχιαίο ή άλλο ρίγος…
Αφού είδα το Θίασο και δεν τρελάθηκα…
Αφού –μπόρεσα και – είδα τον Μελισσοκόμο και άρχισα να θυμώνω με τον εαυτό μου…

Αποφάσισα πως ήταν καλή μια αποτοξίνωση από τις υπερβολικές δόσεις Αγγελόπουλου για κάποια χρόνια

Ώσπου ήρθε το Μια αιωνιότητα και μια μέρα και… νομίζω πως από εκείνη την… αιώνια ημέρα που το είδα για πρώτη φορά, το σοκ δεν με έχει εγκαταλείψει ολότελα…
Ευτυχώς!

Είναι ημέρες αποχαιρετισμού σε έναν αληθινό δημιουργό αυτές και δεν έχω καμία διάθεση να τις… μαγαρίσω με αναλύσεις… έχω το ακριβό συναίσθημα που μου έδωσαν μερικές από τις ταινίες του και αυτό αρκεί…

Δεν έχουν μείνει και πολλά αυθεντικά πράγματα, άλλωστε…

Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2012


Υπάρχουν άραγε αληθινά αναπάντητα ερωτήματα;

Μεγαλώσαμε με την στέρεα θεώρηση ότι υπάρχουν τα 'μικρά' και τα 'μεγάλα' ερωτήματα...
Τα πρώτα είναι αυτά που αφορούν τα 'μικρά' πράγματα... έχουν συγκεκριμένο και σχεδόν ψηλαφητό 'ορίζοντα γεγονότων'... από μια άλλη οπτική είναι ένας 'γεωμετρικός τόπος σημείων' εντός των δυνατοτήτων μας... ακόμα και της βεντάλιας της σκέψης μας...

αντίθετα, τα άλλα, τα λεγόμενα 'μεγάλα' ερωτήματα -ας τα πει κανείς υπαρξιακά ή υπαρκτικά - εκφεύγουν της δυνατότητας όχι μόνον να τα απαντήσουμε αλλά ούτε καν να αντιληφθούμε το μέγεθός τους...
Προσωπικά, πιστεύω πλέον ότι όλα αυτά είναι λίγο πολύ ............ βάλτε όποια λέξη θέλετε...
Η δική μου εσωτερική περιπέτεια, ας την πούμε αναζήτηση, στοχασμό, ψάξιμο, έχει οδηγήσει σε ένα σημείο όπου τα πράγματα είναι απαιτητό να είναι συγκεκριμένα...

νομίζω ότι αναπάντητα ερωτήματα δεν υπήρξαν ποτέ
με την οριστική, αμετάκλητη έννοια του αδύνατου

συμβαίνει όμως το φαινόμενο της... διπλής ανάδυσης...

όταν θέτουμε εμείς ένα ερώτημα
και όταν διαλογιζόμαστε επί μακρόν πάνω σ'αυτό
κάποια στιγμή, μέσα από το φίλτρο του μεγάλου ωκεανού του ασυνειδήτου
το ερώτημα αναδύεται στο συνειδητό
στην επιφάνεια δηλαδή
αναδύεται όπως μια φούσκα... και όταν εξέλθει στην ατμόσφαιρα της εγρήγορσης
απλά σπάει
το ερώτημα δεν είναι όμως το αρχικό
είναι ένα άλλο, ελαφρώς μεταλλαγμένο... μοιάζει με το αρχικό αλλά έχει προσλάβει και άλλες ποιότητες
που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε...

τα έχουμε ξαναπεί για το νου
ο νους ξέρει μονάχα ό,τι κάθε φορά ορίζει
όσα στρέμματα γνώσης του ανήκουν
αυτά διαφεντεύει
για το τι γίνεται παρακείθε δεν έχει άποψη
και μάλιστα
δεν αργεί να συκοφαντήσει τους άγνωστους γείτονές του
έστω και αν είναι αρχαιότεροι απ'αυτόν (ένστικτο, συναίσθημα, βίωμα, όνειρο, κλπ)

δεν τελείωσα όμως με την διπλή ανάδυση
η πρώτη ανάδυση λοιπόν
είναι αυτή της 'άλλης' ερώτησης
της εξαδέλφης αυτής που θέσαμε εμείς εξ αρχής...

η δεύτερη ανάδυση αφορά στην απάντηση
ναι
μαζί με το ερώτημα -γιατί έχει μεταβολιστεί ήδη η ερώτηση σε ερώτημα-
αναδύεται, υποχρεωτικά σχεδόν
από τα τρίσβαθα του είναι μας
και η απάντηση

μονάχα που αυτή η δεύτερη φούσκα
διαφέρει από την πρώτη
δεν είναι εμφανής
δεν είναι ορατή
και απαιτεί ικανότητες 'αλιέως' για να την γραπώσεις
βρίσκεται όμως στην περιοχή της εγρήγορσης
και... ανυπομονεί να την καλοδεχτούμε...

υποστηρίζω δηλαδή
κι αυτό μέσα από τις προσωπικές μου διαδρομές
ότι από τα ίδια ακριβώς υλικά που γεννήθηκε το -δεύτερο- ερώτημα
από αυτά γεννιέται αμέσως και η απάντηση
και έτσι αναδύονται και τα δυο

το πως θα τα διαχειριστούμε τώρα
αυτό είναι ένα άλλο θέμα

όμως...
όμως τι γίνεται με τα άλλα ερωτήματα
αυτά που δεν έχουμε θέσει εξ αρχής εμείς;
και που θεωρούνται μεγάλα και αναπάντητα

αυτά, πολύ απλά, δεν μας απασχολούν πραγματικά
δεν γίνονται μέρος του προσωπικού μας κόσμου
δεν τα φιλοξενούμε
δεν μας κατοικούν
και γι αυτό
δεν υπάρχει και καμιά απάντηση
στην ουσία
όλα αυτά τα ερωτήματα
με μια έννοια

περιμένουν...

περιμένουν να γίνουν κι αυτά κομμάτια μας
να τα αγκαλιάσουμε
να τα υποδεχτούμε

αν συμβεί αυτό
και μόνο τότε
θα έχουμε μετά από καιρό
και τις απαντήσεις
όσο μεγάλα και φιλοσοφικά και αν είναι
όποιο κι αν είναι το μέγεθός τους
σημασία έχει να αποκτήσουν τις ορίζουσες του δικού μας είναι

και τότε

θα ανέλθουν κι αυτά
ελαφρώς διαφορετικά ίσως
μέσα από κάποιο όνειρο
μέσα από την τέχνη
ή την προσευχή
ή τον έρωτα
στον σκληρό ήλιο της εγρήγορσης
και θα είναι ορατά, διάφανα και φωτεινά...

και οι απαντήσεις τους;

κάπου εκεί γύρω, στη γειτονιά είναι κι αυτές
είναι βέβαιο
και έχουν την μόνη απαίτηση

να έχουμε τα κατάλληλα μάτια να τις δούμε...

Κυριακή, Ιανουαρίου 22, 2012





Ωδή στο συρματόπλεγμα

Στον τόπο μου
σύρματα, σύρματα...

Εσύ διατρέχεις
τη μακριά
γραμμή της Χιλής
πουλιά,
ερημιές,
και στο μάκρος
στο πλάτος,
χέρσες εκτάσεις,
σύρματα, σύρματα...

Σ'άλλους τόπους
του πλανήτη
τα
δημητριακά
ξεχειλίζουν,
τρεμάμενα κύματα
σηκώνει
ο αγέρας
πάνω στο στάρι.
Σ'άλλα
χώματα
στα λιβάδια
βελάζουν
θρεμένα και δυνατά
τα κοπάδια.
Εδώ
έρμα βουνά,
χωράφια,
δίχως ανθρώπους,
δίχως άλογα,
μόνο περιφράγματα,
αγκάθια
και άδεια
γη.
Σ'άλλα μέρη
ανθίζουν
τα κουνουπίδια,
τα τυριά,
πολλαπλασιάζεται
το ψωμί,
ο καπνός,
προβάλλει
το λοφίο του
στις στέγες
σαν το κεφάλι
του ορτυκιού,
χωριουδάκια
που κρύβουν
καθώς η κότα
τ'αυγά της
μια φωλιά τρακτέρ
την ελπίδα.
Εδώ
χωράφια
και χωράφια
χωράφια σιωπηλά
χωράφια τυφλά
χωράφια δίχως καρδιά
χωράφια δίχως αυλάκια.

Σ'άλλα μέρη ψωμί,
ρύζι, μήλα...

Στη Χιλή συρματοπλέγματα

Πάμπλο Νερούδα

Κυριακή, Ιανουαρίου 15, 2012





Δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου αν πω ότι είναι πολλές οι φορές που μένουμε σιωπηλοί όχι επειδή δεν θέλουμε αλλά επειδή, απλά, δεν μπορούμε να πούμε κάτι... κάτι που να "αρμόζει" στην περίσταση, καθώς λένε... κάτι που αν ειπωθεί δεν θα καταστρέψει ό,τι συνέβη ή δεν θα το απομειώσει... μένουμε σιωπηλοί όμως, κάποιες άλλες φορές και δεν είναι λίγες, επειδή έχει επισυμβεί το φαινόμενο, που αποκαλώ 'εγκιβωτισμός της ενέργειας'... τι σόι πράγμα είναι πάλι αυτό;
Είναι ένα φαινόμενο που παράγεται μονάχα μετά από την διαλεκτική επαφή... μονάχα μετά από πολλές επαφές, για την ακρίβεια... δεν μπορεί να συμβεί αμέσως, ευτυχώς, ούτε μετά από μισή, μια ή πέντε ώρες... έχει χρόνο... ωοτοκίας κάποιες ημέρες, ίσως και εβδομάδες... εξαρτάται φαντάζομαι από τους ανθρώπους που αποτελούν το ζεύγος της επαφής...

Η ενέργεια είναι... ύπουλος παράγοντας... όχι μονάχα είναι αόρατη, ως γνωστόν, αλλά έχει και ιδιότροπες μεταπτώσεις και μεταβαθμίσεις... όσον αφορά δε την ζωτική ενέργεια των όντων, ουδείς γνωρίζει ακόμη επακριβώς πως λειτουργεί, γνωρίζουμε πάντως ότι περίσσειά της καθιστά έναν άνθρωπο 'βιοθεραπευτή'... [μετράται πλέον και από ειδικά μηχανήματα, εδώ και αρκετά χρόνια.... για παράδειγμα, κάποιος που έχει ζεστά άκρα χειμώνα καλοκαίρι, τον χτυπάει συνέχεια ο στατικός ηλεκτρισμός κλπ, είναι πολύ πιθανόν ότι ανήκει στην κατηγορία "υπερ" και έχει 'διαρροή' ενέργειας... γίνεται, αν το θέλει, ένας θαυμάσιος μασέρ και όποτε χαιδέψει ένα ζωντανό πλάσμα έχει ευεργετικές ιδιότητες... επίσης, μπορεί να γίνει ένας καλός βιοθεραπευτής, αν και εδώ οι επιστημονικές κοινότητες ξινίζουν τα μούτρα τους... να πω ακόμη, αν και είναι γνωστά, πως στην ανώτατη βαθμίδα ενεργειακής υπερ-πλήρωσης, είναι σχεδόν ορατή και η περίφημη εκ των αγιογραφιών 'άλως', ή φωτοστέφανο....τέλος πάντων, η μικρά παρένθεσις κλείνει εδώ διότι το θέμα μεγάλο και το αδικώ...]

Λέω λοιπόν ότι η ενέργεια είναι ύπουλο πράγμα... στήνει παγίδες, χωρίς να το θέλει και δεν είναι βέβαιο ότι εξαρτάται από τη βούληση του υποκειμένου... Μπορεί να έχω τις καλύτερες των προθέσεων αλλά να είμαι τόσο 'χάλια' ενεργειακά που να προκαλώ πονοκεφάλους στον συνομιλητή μου και να πρέπει να κυκλοφορώ με αποθέματα Ντεπόν.... Δεν είναι όμως τόσο ρηχό το θέμα... δεν έχει να κάνει μονάχα με την εξωτερική στιβάδα αυτού που είναι γνωστό ως Πράνα ή Αύρα... εδώ αναφέρομαι στην βαθύτερη εκείνη και άγνωστη πηγή που εκπέμπει μια ιδιαίτερη μορφή ενέργειας... Ο... ξενιστής της, δηλαδή εμείς, δεν έχουμε ιδέα για την ύπαρξή της... Κάποιοιες βιοχημικές ανισορροπίες είναι μερικές φορές τόσο ισχυρές που και η απλή εμφάνισή μας σε κάποιο χώρο μπορεί να προκαλέσει έκρηξη! Μας έχει συμβεί, δεν είναι ανάγκη να το αναλύσουμε... Τι συμβαίνει όμως όταν τούτο το τρομερό 'εκηβόλο' όπλο χτυπήσει κατάστηθα τον άλλο; Τον ανυποψίαστο; Τον ατυχή συνομιλητή μας;

Είπα στην αρχή ότι χρειάζεται χρόνος για να ολοκληρωθεί η διεργασία του 'εγκιβωτισμού' αυτής της ενέργειας... Στην αρχή οι ποσότητες είναι μικρές, κανείς δεν κινδυνεύει... επίσης στην αρχή της επαφής με έναν νέο φίλο, μια νέα γνωριμία μας, είμαστε κλειστοί, δεν διαρρέουμε τόσο, οι 'πύλες' είναι σφαλιστές. Όσο χαλαρώνουμε, κι αυτό πάντα είναι συνάρτηση του χρόνου, οι πύλες ανοίγουν και μεγάλες ποσότητες εκχέονται ή, το χειρότερο, προσλαμβάνουν τη μορφή ακτίνας και εξαπολύονται εναντίον του... αθώου. Ενα από τα πρώτα πιθανά αποτελέσματα, είναι η αλλαγή της διάθεσης εκείνου, 'κάτι τον χάλασε', λέμε, 'κάτι τον στράβωσε'. Και ουδείς γνωρίζει τι. Ένα επόμενο στάδιο είναι η  αποστροφή ακόμα και η άρνηση να μας συναναστραφεί ξανά! Και εδώ η σιωπή είναι κάτι περισσότερο και σοβαρότερο. Και φυσικά, δεν ερμηνεύεται μονάχα ενεργειακά. Έχει να κάνει με τη σύνολη προσωπικότητά μας.

Η σιωπή που δεν πρέπει να παρεξηγείται λοιπόν, καμιά φορά, είναι μια προσπάθειά μας να... επαναοργανώσουμε τις άμυνές μας... να φτιάξουμε πάλι τα ρηγματωμένα τείχη μας, να πιάσουμε το νήμα απ'την αρχή. Η σιωπή δεν είναι εδώ 'ένοχη'... είναι ένα μπλοκάρισμα, μια στάση, μια προσπάθεια να ανασάνουμε...

Και ας μην είμαστε καταδικαστικοί και επικριτικοί για εκείνον που 'ξαφνικά' εσιώπησε και... μας 'περιφρονεί'. Πιθανώς να τον 'πνίξαμε', να τον πλημμυρίσαμε, να τον υπερφορτώσαμε... άθελά μας...
Μετά την πλημμυρίδα δεν έρχεται η άμπωτη; Δεν απαιτεί κι αυτή το χρόνο της;
Θέλει λοιπόν, απλά το χρόνο του...

Δεν τον δικαιούται;  

Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012





Πίσω δε γυρνώ



Και τώρα έχετε γεια…

Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πάω να καώ στις πυραμίδες του χαρτιού
που γέμισα με τους θυμούς και τα τραγούδια μου.
Πάω ν’απλώσω τις παλάμες στο σταυρό
που φτιάξανε τα χέρια μου τα ίδια.

Και πάλι έχετε γειά:
Ξυπνήματα, τρυγήματα, τραγούδια.
Μεθύσια, φωσφορίσματα, μετάξια
και βραδινά φιλιά.
Εγώ πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
ίσκιους που δεν έδιωξα,
τρόμους που δε σκότωσα,
φράχτες που δεν γκρέμισα.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
το βιβλίο της αγάπης αξεφύλλιστο,
το μήλο της ζωής αδάγκωτο.
Τα ξέρω όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Όμως… Ήσυχα ήταν όλα πρώτα.
Ήσυχα σαν μέλι, σαν τ’ασάλευτο νερό.
Η ζωή μια γιρλάντα, εξωτική,
μια παιδική χαλκομανία.
Κι όλα… όλα… όλα
μια πλήξη, μια νάρκη, μια ξεγνοιασιά.

Μα μια πέτρα… Με ξύπνησε απ’τον ύπνο
μια πέτρα πού’πεσε απ’τον ώμο ενός εργάτη
και με χαστούκισε ο ιδρώτας του.
Και τότε… άφησα πίσω μου τον αιώνα που με χώριζε
και δρασκέλισα την αλλέα με το συρματόπλεγμα.

Και το’ξερα. Από την πρώτη στιγμή το’ξερα.
Πως η μέρα μου θα’ταν γεμάτη ραβδισμούς
κι η νύχτα μου γεμάτη εφιάλτες.
Πως το τραίνο που’χα πάρει
κάνει στάση μόνο στο Γολγοθά.
Τα’ξερα όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Ήξερα ακόμη… Πως μόλις υψώσω το κεφάλι
θα τρέχαν οι κρεμάλες.
Μόλις ύψωνα τα χέρια
θα τρέχαν οι χειροπέδες.
Πως μόλις σήκωνα φωνή
θα’ταν σαν να σήκωνα το σακκάκι
για να μου πετύχουν καλύτερα την καρδιά.
Τα’ξερα όλα… Μα πίσω δε γυρνώ.

Κι ήξερα ακόμη...
Πως δεν θ’ακούσω ούτε ένα ‘ευχαριστώ’
Μα εγώ ωστόσο ευχαριστώ.

Ευχαριστώ για το ξύδι και για το μέλι.
Για την χλόη και για το νέκταρ.
Μα προπάντων – ευχαριστώ
για το ‘ευχαριστώ’ που δεν άκουσα.



Μενέλαος Λουντέμης, Το σπαθί και το φιλί

Σάββατο, Ιανουαρίου 07, 2012



Τρία χρόνια λοιπόν…



Από τα παράξενα παιχνίδια που σου παίζει ο ‘πανδαμάτωρ’ και ‘αλάστωρ’είναι κι αυτό που έχει να κάνει με επετείους, γενέθλια, ημέρες μνήμης… ημέρες φορτισμένες κάτι παραπάνω, πάει να πει από όλες τις υπόλοιπες… όχι πως δεν έχεις συνείδηση πως όλες οι μέρες είναι γενέθλιες… - από μια ηλικία και μετά, την έχεις τη ρημάδα τη συνείδηση αυτή- κάθε μέρα άλλωστε είναι η πρώτη της επόμενης ζωής σου, έτσι δεν λένε; Σωστό…

Σκέφτομαι πόσα έχω ‘ζήσει’ αυτά τα τρία χρόνια που ο Νημερτής, το Μαύρο Ρόδο και η Περιοχή Μ, ταξιδεύουν στο νετ… είναι πολλά… και οφείλονται όλα σε τούτη τη μαγική λεξούλα που είναι ένα σύμπαν από μόνη της: επικοινωνία… Μα η επικοινωνία θα ήταν αδύνατη αν δεν είχα γνωρίσει όλους εσάς που μου έχετε τιμήσει τόσο πολύ με την παρουσία σας όλους αυτούς τους περίπου 36 μήνες που ‘δρω ιντερνετικά’. Είναι τόσοι πολλοί οι αγαπημένοι φίλοι και οι αγαπημένες φίλες που με συντρόφεψαν για λίγο ή πολύ ή και ακόμα τα λέμε… ναι είναι πάρα πολλοί… δεν το πίστευα, εκεί στο δείλι του 2008 και αρχές του 2009, όταν ακολουθώντας τη συμβουλή μιας ξεχωριστής μου φίλης, αποφάσιζα να μπω κι εγώ στη μεγάλη θάλασσα των bloggers… δεν το πιστεύω ακόμη δηλαδή… με μια έννοια, εκείνες οι πρώτες ημέρες του 09 είναι αληθινά γενέθλιες…

Σκέφτηκα να αποτολμήσω να σας αναφέρω όλους… έναν προς έναν, μία προς μία… θα σας άξιζε και με το παραπάνω… από την άλλη, τι είστε για να σας τοποθετήσω σε μια λίστα, ένα ψυχρό κατάλογο; Ο κάθε ένας από σας είναι ένα ολόκληρο σύμπαν, μια απόλυτα μοναδική προσωπικότητα, δεν θα σας… ‘μαγαρίσω’ με το να σας αναφέρω σε ένα κατεβατό από ονόματα και url… το αρνούμαι αυτό…

Θέλω όμως, από τα τρίσβαθα της ψυχής μου να σας πω ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Ξέρετε εσείς γιατί… Και δεν θα φορτίσω με περισσότερη συγκίνηση τούτες τις λίγες γραμμές… το ένιωσα όμως, ήθελα να το αποτυπώσω…

Έχετε την αγάπη μου, την ευγνωμοσύνη μου, τα ευγενικότερα συναισθήματά μου…

Και συνεχίζουμε…