Παρασκευή, Μαΐου 20, 2011



Κάθε φορά, ο παππούς μας υποδεχόταν φορώντας ‘τα καλά του’. Καθόμασταν στις ίδιες θέσεις, λέγαμε, στην αρχή, περίπου τα ίδια λόγια, είχαμε, πάνω κάτω, παρόμοια συναισθήματα. Κάποτε κάποτε, δυσφορούσαμε, διαμαρτυρόμασταν… σιωπηλά όμως… ή έστω με μορφασμούς, με νοήματα, όταν ο παππούς χανόταν για λίγο στο εσωτερικό του σπιτιού … ο αδερφός μου ίσως λίγο περισσότερο… εγώ εύρισκα κάποιες ‘εξόδους’… ήταν η απίστευτη συλλογή του παππού από παλιά περιοδικά… δεκάδες τεύχη από διάφορα περιοδικά με ‘νέα’ του στυλ ‘εθριάμβευσεν ο πρωταθλητής μας εις τους Βαλκανικούς αγώνας’, ή ‘επίσκεψις του βασιλικού ζεύγους εις Λονδίνον’… ήταν ότι παρατηρούσα κάποιες παλιές φωτογραφίες πάνω στο τραπεζάκι… αργότερα ήταν ο ίδιος ο παππούς που παρατηρούσα… οι κινήσεις του… κυρίως τα χέρια του… ίσως εκεί να πρωτοσκέφτηκα, παιδάκι ακόμα, ότι ο άνθρωπος είναι τα χέρια του… γιατί ο παππούς ήταν πραγματικά τα χέρια του… όχι μονάχα από μικρό παιδί μ’αυτά τα χέρια έβγαζε το ψωμί του, δημιουργούσε, έφτιαχνε στο ξύλο υπέροχα πράγματα, αλλά εξακολουθούσαν αυτά τα χέρια να του υπενθυμίζουν τη ζωή… πως είναι ζωντανός, μοναχικός πια, μετά τη φυγή εκείνης αλλά ζωντανός… και ακόμη… στη χειραψία του… δεν ξέρω αν συνάντησα ποτέ άνθρωπο με πιο ‘αποφασιστική’ χειραψία…
Ο πατέρας, μας έλεγε πως ο παππούς ήταν από τους πιο δυνατούς άντρες στη Λεύκα… καμιά φορά, όταν ερχόταν στο μαγαζί κάποιος αμαξάς για να επισκευάσει έναν τροχό, αναμετριόταν με τον παππού στο ‘λύγισμα’ του στεφανιού, μιας μεγάλης μεταλλικής λάμας που σαν δαχτυλίδι έντυνε τα μεγάλα βαρέλια. Σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να του παραβγεί…
Σε μια άλλη ιστορία από τη θεία μου, που κάθε φορά ζητούσα να έχει και περισσότερες λεπτομέρειες, όταν μπήκαν οι Γερμανοί στον Πειραιά, ο παππούς έσπευσε να κλείσει το μικρό του εργοστάσιο. Δεν ήθελε να εργάζεται πια. Ένας αξιωματικός τον πρόλαβε. Εμφανίστηκε στην είσοδο του μαγαζιού και του ζήτησε να συνεργαστεί με το στρατό για να παρέχει ξύλινα εργαλεία και ό,τι άλλο χρειάζονταν οι δυνάμεις κατοχής. Ο παππούς πήρε ένα πολύ χοντρό κομμάτι ξύλο και το έσπασε στα δυο. Το ένα το πέταξε προς την κατεύθυνση της θάλασσας και το άλλο πίσω από το μαγαζί. Ο αξιωματικός τον κοιτούσε με ένα ύφος απορίας. Δεν του είπε τίποτα. Απλά γύρισε και έφυγε. Μέχρι το τέλος της κατοχής, ο παππούς, από εύπορος επιχειρηματίας της εποχής και αφεντικό στη δουλειά του, έκανε μεροκάματα από δω κι από κεί. Και με κείνα τα θαυματουργά του χέρια, κατάφερε να μην πεινάσει η οικογένειά του.

Προς το τέλος, είχα αρχίσει να τον παρατηρώ περισσότερο. Δεν ήταν μονάχα τα χέρια ‘εργαλεία’ που μου έκαναν εντύπωση. Νομίζω, πως εκείνα τα χέρια, απορροφούσαν όλη τη μελαγχολία και τη θλίψη του από την ώρα που έμεινε μόνος, δίχως την σύντροφο όλης της ζωής του που υπεραγαπούσε.
Δεν ήταν χέρια πολέμου αυτά, ήταν χέρια τρυφερότητας, χέρια δυνατής καρδιάς…
Και ήταν χέρια άρνησης του θανάτου… κάθε φορά που με χτυπούσε στον ώμο και μετά με φιλούσε για τον αποχαιρετισμό, οι δονήσεις του μιλούσαν, φώναζαν σχεδόν…

Είναι περίεργο που σήμερα, με δυσκολία θυμάμαι το πρόσωπό του και με τόση ευκολία τα ροζιασμένα, δυνατά, όμορφα χέρια του… ίσως σε αυτές τις σάρκινες διαδρομές ανάμεσα από πεταχτές φλέβες και εξογκώματα, έχω φιλοτεχνήσει ένα ζωντανό και όμορφο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας…

Εικόνα A life in the hands

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μεσα απ το δικο σας κειμενο ... αναπολησα αγαπημενα δακτυλα... ρυτιδες... χαμογελα.. και δακρυα...

που μεσα στον χρονο χαθηκαν..

γιατι πονανε...

καλη συνεχεια..

AERIKO είπε...

Ο δικός μου έφυγε πολυ νωρίς μα τον θυμάμαι ολοκάθαρα στην αυλή του μεγάλωσα και πρόλαβε ευτυχώς να μου παραδώσει τους άγραφους νόμους.

Ήταν προσφυγόπουλα της ανθρωπιάς αυτες οι ψυχές τα χτυπήματα της ζωής τους δυνάμωναν γιατί η απλότητα
και η ανθρωπιά τους ηταν και η μεγάλη σοφία τους

Όταν σε έχουν αγκαλιάσει καλοσυνάτα και δουλεμένα χέρια τότε μεγαλώνοντας νοιώθεις τη δύναμη που σου έδωσαν
σε άνυποπτη στιγμή γιατί δύναμη είναι να κοιτάς μέσα σου και να βλέπεις καθαρά την ουσία της απλότητας
τη σιωπηλή εντιμότητα και άλλα πολλά ξεχασμένα πια απο τους πάντες.

Με πηγες πολυ πίσω με αυτη σου την εγγραφη.Μα μόνο
ομορφιες θυμήθηκα.

Wicca είπε...

Ηρωικό ταμπεραμέντο που κληρονομείται.

~reflection~ είπε...

Με όλες του τις Αδυναμίες...
τις Δυνάμεις...
το υψωμένο του Παράστημα που ποτέ δε θα χωρέσει ολόκληρο σε ένα κείμενο...
με την Αύρα του που ακόμη αφήνει αποχρώσεις Εμπνευσμένης Προτροπής ...
με το καταγεγραμμένο από την Ιστορία Βλέμμα του,

πάντα θα είναι Αυτός που πρωτοχάραξε την Κοίτη στην οποία κληθήκαμε να χωρέσουμε την πρώτη Ροή μας....

Αξιοι όσοι θα ανεβούν ένα Σκαλοπάτι πιο Πάνω από τον Δάσκαλο της Κληρονομιάς των Αξιών μας...

Αξιοι αυτοί που θα τους αποδοθούν ανάλογα εγκώμια από τους Απογόνους τους....


Κρατάμε στα χέρια χαρτάκι προτεραιότητας, Νημερτή...

άραγε τα παιδιά μας.... τα εγγόνια μας θα έχουν να πουν κάτι ανάλογο για Μας?....


Φιλί......συγκίνησης...

Ρένα είπε...

Τι όμορφα! Μας γύρισες καλέ μου φίλε χρόνια πίσω και μέσα από τη δική σου αφήγηση μας έκανες να αναπολήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους που έχουν φύγει πολλά χρόνια τώρα από κοντά μας.Σ'ευχαριστούμε. Καλό Σ.Κ.

Νimertis είπε...

θέλω να σας εξομολογηθώ ότι δεν είμαι από τους ανθρώπους που εύκολα μπορούν να αφηγηθούν συμβάντα της παιδικής τους ηλικίας... ίσως είμαι πια ευσυγκίνητος, ίσως η επαφή με 'την πραγματική μας πατρίδα', όπως έχει ειπωθεί, τα χρόνια που χτίζουμε τον ατομικό μας μύθος, να είναι είναι εξόχως επώδυνη... ίσως πάλι, όλο τούτο να γίνει με πληρότητα στο μέλλον...
μέσα από το μικρό αυτό κείμενο, μόλις που πλησίασα τ'ακροσύνορα αυτών των περιοχών
και σας ευχαριστώ πολύ που αγκαλιάσατε με τόση ζεστασιά αυτή τη μνήμη...

queen in red

aeriko

Γουίκα

Κάκια

Ρένα

ομορφιά και αγάπη σας εύχομαι...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

θυμαμαι καλε μου φιλε τον δικο μου παππου να πινει τον ελληνικο του παρεα μ εναν παπαστρατο και ναναι ο πιο ευτυχισμενος κι ηρεμος ανθρωπος του κοσμου,
θυμαμαι και τον αλλον παππου να μας κραταει καθηλωμενους με ιστοριες απ τη Πολη και την οδυσσεια του,
ανθρωποι που εζησαν οσα εμεις δε θα ζησουμε σε δεκα ζωες,
δε ξερω πως να το πω,
το γραπτο σου με συγκινησε, μ αγγιξε βαθια πολυ,
ναι , το ιερο ειναι κι ανθρωπινο,
και ακομη περισσοτερο,
το ανθρωπινο ειναι ιερο

σ ευχαριστω

Νimertis είπε...

φίλε μου ΛΕΤ σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου...

Frezia είπε...

Ναι τα χέρια του Παππού!
Οταν έπαψε να βλέπει καλά,
ερχόταν να του κόψω τα νύχια,
και να του διαβάσω την εφημερίδα.

Νimertis είπε...

καλησπέρα frezia... να'σαι καλά...