Πέμπτη, Δεκεμβρίου 29, 2011

το δέος της ετερότητας



σημειώσεις από το ημερολόγιό μου…

…λέω το δέος και όχι ο φόβος… το δέος είναι μια πύλη απ’την οποία για να εισέλθουμε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τις μυητικές ορίζουσες της ύπαρξης… όταν δεν τις έχουμε καν αντιληφθεί, φοβόμαστε…
Ο άλλος προκαλεί φόβο όχι επειδή είναι άγνωστος αλλά επειδή πολύ γρήγορα γίνεται γνωστός…
…να μην ξεχνάμε πως ο άλλος είναι πρόσωπο… αρνούμαι τον χαρακτηρισμό ‘άτομο’… όταν αποδεχθώ πως είμαι άτομο, την ίδια στιγμή ακυρώνομαι ως πρόσωπο…
…το να δεχθώ τον άλλο, την ετερότητα δηλαδή, σημαίνει πως είμαι ον ευθύνης…
…γιατί λησμονούμε πως είμαστε όντα ευθύνης;
…τι μας ωθεί να υιοθετούμε τους παραδρόμους και να αγνοούμε την κεντρική λεωφόρο; Πιστεύουμε πως έτσι είμαστε αθέατοι; Από ποιον; Από τι;
Μονάχα ως όντα ευθύνης έχουμε το βηματισμό του ανθρώπου… μα όταν ακεραιωθεί ο άνθρωπος, τότε πετάει ακόμα και την ευθύνη… έχει κατανοήσει…
…Όταν κατανοείς δεν χρειάζεται να συγχωρείς…
Κανείς δεν πρόκειται να σε ‘συγωρήσει’ αληθινά ενώ αγνοεί παντελώς τις δράσεις σου… όποιος συγχωρεί πολύ εύκολα σημαίνει πως στην ουσία, θέλει να αποφύγει την ευθύνη να σε κατανοήσει… όποιος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει σημαίνει πως είναι απλά εγκλωβισμένος…
…επικίνδυνο είναι μονάχα ό,τι απαιτεί από μένα ολόκληρο το σήμερα με όρους του χτες…
…σχετιζόμαστε με ένα αγχωτικό μεγα-ευατικό σύνδρομο… σχετιζόμαστε ιμπεριαλιστικά, θέλουμε να πλημμυρίσουμε τον άλλο με μας… στην ουσία είμαστε κανίβαλοι… εάν ο άλλος προβάλει το πρόσωπό του τρομάζουμε… εάν ο άλλος προστατεύει το σκοτάδι του, θυμώνουμε… όταν ο άλλος αναδιπλώνεται και αναθεωρεί πιστεύουμε ότι μας προδίδει… είμαστε επεκτατικοί, πλημμυρικοί… έχουμε έναν διαρκή ιδεασμό και επίμονο πως σχετιζόμαστε μονάχα όταν ο άλλος μας αποδέχεται…
…και όταν μας απορρίπτει κάποιος πάλι σχετιζόμαστε… όμως όταν απαιτούμε να ιδρύσουμε το δικό μας κράτος μέσα στον άλλο, δεν σχετιζόμαστε…
Είναι ένα είδος σχέσης που ονοματίζω ‘αναπτυγματικός αυτισμός’…
Απλώνομαι χωρίς να επικοινωνώ…
Έτσι, ικανοποιώ τον επικοινωνιακό μου λιμό και ταυτόχρονα παραμένω αμιγής…
Χωρίς διακινδύνευση πως θα σχετιστώ με οτιδήποτε;
Χωρίς το δέος της ετερότητας, παραμένω κι εγώ ανεξέλικτος…
Παραμένω σταθερός αλλά όχι ευσταθής…

Έχω ανάγκη τον άλλο;
Έχω ανάγκη την ανάγκη μου;
Έχω ιεροποιήσει το κάθε τι που με αφορά κι έχω χυδαιοποιήσει κάθε τι που αφορά τον άλλο;

Η αποδοχή της ετερότητας είναι το κλειδί για την έξοδο από τη μόνωση… όχι οριστικά, θέλω να πω, όχι καθοριστικά…
Η αποδοχή της ετερότητας σημαίνει πως αναγνωρίζω στον άλλο το πρόσωπό του…
Και έχω κάνει ένα βήμα αληθινής επικοινωνίας…

................................

Η επικοινωνία δεν μπορεί να είναι πρόσχημα... εμφανίζεται όμως μερικές φορές όπως ακριβώς η  έκρηξη του θυμού... ο θυμός δεν είναι ποτέ ο πυρήνας μου, δεν είμαι εγώ αυτό... ο θυμός... δεν είμαι ποτέ αυτό... υπάρχει ένα υπέδαφος που όταν ο άλλος το αγνοεί, με ταυτίζει με την έκρηξη... ακόμα κι αν έχω εποπτεία της δράσης του θυμού, δεν ταυτίζομαι μ'αυτόν... απαιτεί ανάλυση βαθύτερη το γιατί ρηγματώνεται η εικόνα του εαυτού και τούτο, λέω, αποτελεί τροφοδότη του θυμού...
...όπως θυμώνουμε επειδή ξαφνικά, ρηγματώνεται η εδραία θεώρησή μας για μας τους ίδιους, έτσι πληγωνόμαστε όταν ο άλλος μας 'προδίδει'...
...η 'προδοσία' είναι μια άλλη όψη της άρνησης να επικοινωνήσουμε... βαφτίζουμε μια ενέργεια ως προδοσία γιατί αρνούμαστε να δούμε το υπέδαφός της... με μια έννοια, εκείνος που έκανε την εσφαλμένη προβολή πάνω στον άλλο, είναι ήδη 'προδομένος'... απλά, εκκρεμεί η στιγμή της αποκάλυψης, της εκγύμνωσης...

....................................

ο άλλος παραμένει ένα 'αίνιγμα' όσο αποφορτίζεται η εσωτερική μας 'νοηματοδοτική' φαρέτρα... ο νους επινοεί αλλεπάλληλους ελιγμούς για να μην πέσει στις παγίδες που ο ίδιος στήνει... μπορώ να επινοήσω εκείνο που μου αρέσει κι εκείνο που απεχθάνομαι, μπορώ ακόμα και να κατασκευάσω έναν θυελλώδη ΄μοιραίο' έρωτα αν αυτό εξυπηρετεί βαθύτερες ανάγκες... κάποια στιγμή ο νους θα τα σαρώσει όλα σαν τραπουλόχαρτα...
...τι υπήρχε αληθινά από κάτω; ένα άπληστο για ενέργεια εγώ... ο Νάρκισσος δεν μπορεί πάντα να κοιτάζει τον καθρέφτη του, κάποιες φορές εύχεται να μπορούσε να είναι τυφλός...
...η ικανότητα επινόησης θαυμαστών ελιγμών περιλαμβάνει και το σύνολο της αξιακής φόρτισης της ίδιας της ζωής... μπορεί να κατασκευαστεί οικοδόμημα, φιλοσοφική σχολή, οτιδήποτε για να εξυπηρετηθούν ανάγκες...

...ο κόσμος είναι μαγικός, απλά τον έχουμε συνηθίσει... είπε κάποιος...
...ο άλλος δεν είναι ούτε φίλος ούτε εχθρός...
είναι πολύ πιο τρομακτικά απλό... είναι...

είναι...

κι έπεται η συνέχεια...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 18, 2011

επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα




τη στιγμή της εσωτερικής 'κρίσης'
στη συνειδητοποίηση της ολίσθησης στο μη πέρα
την ώρα της καταγραφής μιας ακόμη αδιέξοδης διαδρομής
η επιλογή δεν είναι άλλη μια υπερπήδηση των εμποδίων
καθώς στο διαρκές κυνηγητό του εαυτού η λύση δεν είναι η επιτάχυνση
αλλά η στάση...

η στάση, ο στοχασμός, η ανάλυση, η τοποθέτηση νέων συντεταγμένων
η επανεκκίνηση...

τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει, εντελώς προβοκατόρικα
να μην φοβηθείς να γίνεις 'χαζός' για να δώσεις ευφυείς απαντήσεις...
σημαίνει
να επικαλεστείς την απλότητα
για να διεμβολίσεις τον πυρήνα της πολυπλοκότητας
σημαίνει
να μην φοβηθείς την επιστροφή στην αφετηρία εκείνη που έχει όλη την ενέργεια που έχεις απωλέσει
υπερπηδώντας συνεχώς εμπόδια
που βάζουν οι άλλοι σε σένα
αλλά κυρίως
βάζεις εσύ στον εαυτό σου...

ξανά, τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη της 'αποτυχίας' σου
και είσαι έτοιμος να εργαστείς για την ανακάλυψη 'νέων' κοιτασμάτων
αυθεντικής
ειναιικής
πρώτης ύλης...

νέων είπα;
όχι, είναι τα ίδια, τα γνωστά, αυτά που πάντα είχες
αυτά που πάντα λησμονούσες
γιατί...

κάποιοι σε έπεισαν ότι είσαι άλογο κούρσας
και πρέπει συνεχώς να τρέχεις
και να υπερπηδάς εμπόδια...

μήπως είναι η στιγμή να τους στείλεις όλους στον Αγύριστο;

και ξανά
τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει ότι θα μιλήσεις στον εαυτό σου
ειλικρινά
και για μια φορά διάολε
απλά
θα πεις
έχω δυο χέρια
έχω δυο πόδια
έχω ένα σώμα
και πιθανώς
γιατί έτσι μου λένε
έχω και ψυχή

έχω ένα στόμα
έχω ένα καρδιακό παλμό
που κάποιες νύχτες ακούγεται
ως τα πέρατα του κόσμου
κι άλλες
νομίζω είναι ο πιο ασήμαντος ψίθυρος
της δημιουργίας...

έχω μια φυσική γεωμετρία
καταλαμβάνω χώρο
όταν είμαι καλά
αναπτύσσομαι αρμονικά
τραγουδάω με όλους μου τους πόρους
όταν είμαι χάλια
συρρικώνομαι
σε μια χούφτα θλίψης...

κι όμως
όλα αυτά δεν είναι ο άλλος
είμαι εγώ
και οφείλω να τα αγαπήσω

ξέρω πως έχω κάνει πράγματα
που μπορούν όλοι να δουν
αλλά
ξέρω πως έχω και όνειρα
κι ας μην μπορεί κανείς άλλος να τα δει

ξέρω πως έχω εξάρσεις ενθουσιασμού
πτήσεις υπεροχες, ποιητικές
και Εωσφορικές πτώσεις
που έκαναν απίστευτο πάταγο
τέτοιο
που κλονίστηκαν τα έγκατα του αθέατου εαυτού μου...
κι όμως

όλα αυτά είμαι εγώ
κι οφείλω να με αγαπώ...

έχω τη σκοτεινή μου πλευρά
αλλά έχω και φως που γεννήθηκε μαζί μου
και δεν με εγκατέλειψε ποτέ!

τι έφταιγε κι ως τώρα το αγνοούσα
τι έφταιγε κι ως τώρα
με αγνοούσε κι εκείνο;

επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα λοιπόν
ίσως απλά να σημαίνει

να ξαναδώ εγώ εμένα
χωρίς τα γυαλιά και τους καθρέφτες άλλων
γονέων
δασκάλων
φίλων
εχθρών

γιατί ποιο χέρι γνωρίζει η ψυχή μου
ποιο χέρι θα εμπιστευτώ
τελικά
για να με σηκώσει
αν αυτό δεν είναι το δικό μου;

Σάββατο, Δεκεμβρίου 10, 2011

Διαβάζοντας, επιζητάς την υπονόμευση…




…μη διαβάζοντας, ευνοείς την αυτό-υπονόμευση…
Τρομακτικό το δίλημμα: Κατεβάζοντας βιβλιοθήκες, γίνεσαι ξενιστής επικίνδυνων ανατροπέων και επαναστατών, σαμποτέρ της ισορροπίας σου και χωματερή με αναερόβιες διαδικασίες χώνευσης των ρυπαρών ιδεών. Με δυο λόγια, ένα σάρκινο μίξερ εκατομμυρίων ωφελίμων και βλαβερών ουσιών.
Μη διαβάζοντας, μένεις, απλά ένας μπούφος.
Τι μπορείς να κάμνεις το λοιπόν;

Διαβάζουμε για να μην είμαστε μόνοι και γράφουμε επειδή είμαστε τόσο τραγικά μόνοι, είχε πει ο μέγιστος Philip Dick. Ψέματα… διαβάζουμε γιατί λατρεύουμε την υπονόμευση, την καταδολίευση όλου του περιεχομένου της συνείδησης και δίνουμε και τη ψυχή μας για να παραπλανηθούμε… οι εκδότες,  η πιο επικίνδυνη φάρα και η πιο καλά οργανωμένη συντεχνία του κόσμου, από την εποχή του μπαρμπα-Γουτεμβέργη και μετά, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ‘το βιβλίο είναι ένα ταξίδεμα’, ‘διάβασε για να ανακαλύψεις νέους κόσμους’ και τα συναφή γλυκανάλατα των Χριστουγέννων. Μπορεί, εν μέρει να συμβαίνουν όλα αυτά, στην ουσία όμως κανείς δεν δίνει δεκάρα για την ‘αναβάθμιση’ του πνευματικού επιπέδου κανενός. Και ας αφήσω τους εκδότες παρά κει. Εμείς γιατί διαβάζουμε τόσο πολύ;
Η απάντηση δεν είναι απλή. Και δεν με απασχολεί τι γνώμη έχουν ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και λοιποί. Με ενδιαφέρει πάντα το δικό μου φίλτρο, τι κατεβάζει η γκλάβα μου, για να το πω λαϊκά. Διότι αν περιμένεις μια ζωή να ετεροκαθορίζεσαι και μετά να ψάχνεις για εσωτερικές θεμελιώσεις, χάθηκες αδελφέ μου… χάθηκες στην αγορά του πρόστυχου δι-ιστορικού σεξ στην πνευματική σου σάρκα… και όχι μόνον… έχεις καλοπληρώσει τον νταβατζή σου τον οποίο και θεωρείς μέγα αναμορφωτή και εξαιρετικό ‘στοχαστή’ που σε συγκλόνισε… και ακόμη χειρότερα… διαπιστώνεις ότι τελικά, εκδίδεσαι κι εσύ ο ίδιος… αλλά πάμε παρακάτω…
                Ο πνευματικός μαζοχισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο και δεν θα διεκδικήσω τα ένσημα του Κολόμβου. Υπάρχει μαζί με τον μαζοχισμό –δηλαδή, σερβίρετέ μου ό,τι χειρότερο έχετε και μάλιστα σε σκανδαλώδεις δόσεις γιατί όλα τα χωνεύω και όλα τα αφοδεύω- και μια ευγενής επιδίωξη στην υπερ-κατανάλωση βιβλίων. Η επιδίωξη της οριστικής εσωτερικής υπονόμευσης. Δεν γίνεται συνειδητά, δεν το βγάζει κανείς στα δελτία ειδήσεων, δεν το προπαγανδίζει. Διότι το να διαβάζεις είναι καλό και όλοι το επικροτούν. Αντίθετα, όταν δεν διαβάζεις τίποτα, θεωρείσαι υλικό ξυλόσομπας, άντε με το ζόρι έξω δεξιά σε περιφερειακή ομαδούλα της σειράς.
Πως θα σε λεν διανοούμενο αν δεν έχεις εκατοντάδες τίτλους, χιλιάδες σελίδες πτήσης, αναρίθμητες παραπομπές σε κείνον και τον άλλο και τον δείνα; Μερικά είναι τόσο αυτονόητα σ’αυτή τη ζωή που περιττεύουν και οι αναρτήσεις.
Οφείλεις να αδιαφορήσεις γι’αυτήν την αναχρονιστική συμβουλή – επιβολή του δημοδιδασκάλου μέσα σου.
Οφείλεις να αντισταθείς στην θεωρία της πνευματικής χαβούζας.
Οφείλεις να ορθώσεις ανάστημα στη ροπή σου να μασάς σελίδες σαν την κατσίκα, καθώς θα έλεγε και Νίκος Καζαντζάκης.
Οφείλεις να προσέχεις τι εισέρχεται και να μην βαφτίζεις το είναι σου ‘δεξαμενή χώνευσης λυμάτων’ επειδή το τελικό προϊόν είναι λαμπίκος και πίνεται.
Οφείλεις να μην αυτοδηλητηριάζεσαι καταναλώνοντας οτιδήποτε υποτίθεται πως είναι επωφελές δια το πνεύμα ενώ είναι απλά η νεύρωση του κάθε ενός που εκσπερματώνει στο κεφάλι σου.

Όμως,
για να μην καταλήξεις ένας μπούφος και μισός, υπάρχει η χρυσή μέση λύση.

Να διαβάζεις, αν το θες τόσο πολύ.

Αλλα να μην το μελετάς.

Ο έχων την εμπειρία γνωρίζει… μπορείς να διαβάζεις με τις κεραίες σηκωμένες, με την εγρήγορση στο φουλ, με τις πόρτες της συνείδησης κλειστές.
Κι όταν συναντιέσαι με κάτι αληθινά αξιόλογο –και το ξέρεις αυτό, σου μιλάει όλο σου το είναι γι’αυτό, έχεις ήδη μουδιάσει δέκα φορές και το ρίγος δεν λέει ψέματα- τότε επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφεθεί… να χαλαρώσει… άρατε τας πύλας και… επιτρέπεις την μεταμορφωτική ιεροπραξία να σε ‘αλλοιώσει’…

Μην νομίζεις ότι είναι δύσκολο να διακρίνεις το καλό από το κακό… το αληθινά αξιόλογο από το trash… τον αδάμαντα από τις πετρούλες του περίπτερου… κι αν δεν είναι πολύ εύκολο, αξίζει ο κόπος… αλλιώς, κινδυνεύεις να φτάσεις σε μια ηλικία που θα αναζητάς μάντρα να ξεφορτώσεις τα μπάζα που σε έχουν πνίξει και το μόνο που θα συναντάς είναι μια ακόμα ‘καλή έκδοση’, ένα ακόμα ‘αξιόλογο βιβλίο του σπουδαίου συγγραφέα’ και… η εξάρτηση θα μιλήσει πάλι για σένα… 
εσύ δεν θα έχεις πια φωνή...
εσύ θα είσαι ένας σελιδοκαταναλωτής... και πολύ σου πέφτει...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 08, 2011



Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: “Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’ που υπάρχουν....μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. – Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. – Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, ο ανθρωπισμός, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια.”Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: “Ποιος λύκος νικάει παππού; ”Ο γέρο- Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά: “Αυτός που ταΐζεις.”

(Παλιός ινδιάνικος μύθος)

Από το nephilim
(Καταραμένοι Ποιητές http://damnedpoetry.blogspot.com/)


Κυριακή, Δεκεμβρίου 04, 2011

Η μεταβλητή της ματαιότητας



το 'πρόβλημα' με κείνον που ενεργεί υπό τις ποιητικές ορίζουσες, είναι αυτό ακριβώς... η μεταβλητή της ματαιότητας... θα πει κάποιος, 'ναι, μα αυτό, στην ουσία είναι η κατάρα της κληρονομιάς του ανθρώπου', ίσως. Δεν θα διαφωνήσω. Όμως, εκείνο που σε έναν άνθρωπο της δράσης, της καθαρής δράσης εννοώ -σε έναν αθλητή ας πούμε, σε έναν επιχειρηματία επίσης, από μια άλλη οπτική - λειτουργεί απλώς ως ανάσχεση σε υπερβολικές 'εκτάσεις', στον άνθρωπο της 'πνευματικής ζώνης' έχει πλήρως ανασταλτικό ρόλο. Είναι, θα λέγαμε με όρους Μηχανικής, ένας βαθμός ελευθερίας λιγότερος ή μια δέσμευση περισσότερη... η εξίσωση γίνεται 'αδύνατη' και ο 'φορέας θεωρείται υπερστατικός'... πάει να πει μπλέξαμε...
κι επειδή προσπαθώ να αποφεύγω τα σχήματα και τις 'ταμπέλες' όπως ο διάολος το λιβάνι, δεν αναφέρομαι ούτε στους 'επαγγελματίες' ποιητές ούτε στους κατ'επάγγελμα 'πωρωμένους' γραφιάδες που, απλά, κάνουν τη δουλειά τους και κάποιοι εξ' αυτών, κάνουν και τις δουλειές των άλλων... μιλώ για τον εντελώς αντίθετο πόλο... μιλώ για έναν ψυχικό κόσμο που αναπνέει νύχτα και μέρα μέσα στην συνείδηση της σχετικότητας και της ματαιότητας όλων... όλων όσων συμβαίνουν, όσων μέλλουν να συμβούν, όσων ακόμη εύχεται να συμβούν...
...η απόδραση στη στιγμή, είναι θα πεις μια λύση, το γνωστό και κοινότοπο 'ζήσε το σήμερα' κλπ. Ανοησίες ελεεινής βλαχοαμερικανιάς που ουδέποτε είχαν ή θα έχουν εφαρμογή σε τούτες τις μυητικές 'ζώνες ύπαρξης' που αναφέρομαι... δεν χρειάζεται τόσο φτηνές συμβουλές ένας σκεπτόμενος άνθρωπος για 'να ζήσει τη στιγμή'. Αλλά, η απόδραση στη στιγμή που έγραψα, είναι κάτι άλλο. Είναι, ένα άλλο κοίταγμα του αιώνιου... όχι υπό την εσχατολογική του 'βαριά και ασήκωτη' φορεσιά αλλά ακριβώς υπό την ποιητική αντίστοιχή της... είναι σα να λέμε πως θέλεις να ανταπαλαίψεις έναν θηριώδη και ανίκητο εχθρό, όχι με όπλο την φθορά εκείνου αλλά την αλλαγή οπτικής της ίδιας της 'πάλης'... εκεί, εμφυλοχωρεί, βέβαια, ο μεγάλος κίνδυνος, η μεγάλη παγίδα της 'έπαρσης' της μοναδικότητας... δεν πρέπει να το φοβόμαστε όμως ούτε αυτό... γιατί είναι απλό, δεν το σκεπτόμαστε...
...η μεταβλητή της ματαιότητας έχει να κάνει και με κάτι ακόμα... τον τρόπο που 'κατεβάζουμε', που καταφορτώνουμε -αν είναι δόκιμος ό όρος - το αεί στο νυν... έχει την γοητεία του αυτό το 'στοίχημα' με τον εσωτερικό μας δαίμονα που 'δεν ενθαρρύνει ποτέ αλλά πάντα αποτρέπει'. Εκεί στέκει και ο Πρώτος και ο Εσχατος, εκεί καταργείται, ταυτόχρονα και ο Χρόνος... άρα, χωρίς τον χρόνο στην εξίσωση, αυτή γίνεται ξανά 'δυνατή', ο φορέας ισοστατικός και όλα πάνε καλύτερα... πιο συμβατά με τον άνθρωπο, πιο φιλικά στην προσέγγισή του...

Γιατί, τελικά, ο Σίσυφος, δεν είχε να κάνει μονάχα με τον βράχο που πάλευε επί ματαίω να ανεβάσει. Είναι ακριβώς η αφετηρία και το τέλος που του είχαν διαφύγει από το 'πρόβλημα' της προσπάθειάς του. Αν κοιτούσε τα πράγματα 'αλλιώς', ο βράχος είναι ήδη στη θέση του κι εκείνος δεν έχει να παλαίψει παρά μονάχα με 'ορισμούς της αντικεμενικότητας'. Όταν όλα αντί-κεινται, τότε μαζί με τον μόχθο έχεις να τα βάλεις και με την απόγνωση.
Αλλά ίσως να είναι κι αυτό μέρος της ίδιας 'κληρονομικής' εξίσωσης...


Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011



Υπό την επήρρεια του… σοκ ακόμη, αναδημοσιεύω από Eurigena
(Αυτοκαθορισμός http://aftokathorismos.blogspot.com/)

(Ιστορικές Λεπτομέρειες)...Τι μικρός που ναι ο κόσμος πατέρα !

Κείμενο απολογίας Τσιγαρίδα στην Δίκη για τον ''ΈΛΑ"
"Φοιτητής στο Πολυτεχνείο εντάχθηκα στη νεολαία της ΕΔΑ. Με έπεισε ένα από τα πιο σημαντικά στελέχη τότε, με συγκρότηση, με τεράστιες γνώσεις για τη μαρξιστική θεωρία, ταυτισμένο τόσο με τους σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος, που δρούσε μέσα και μέσω της ΕΔΑ, σε σημείο που δεν είχε προσωπική ζωή. Είναι ο γνωστός φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος. Τον αναφέρω γιατί είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των οβιδιακών μεταμορφώσεων ενός κομμουνιστή. Εξελίχθηκε σε φιλόσοφο της δεξιάς, σε σπόκμαν της Εκκλησίας, σε απολογητή των Αμερικάνων για τον πόλεμο στο Ιράκ, σε ψυχολόγο της επαναστατικής Αριστεράς."


Στέλιος Ράμφος, μέλος της  αντι-αριστερίστικης "τάσης" της Νεολαίας ΕΔΑ, μέλος του κόμματος (ΕΔΑ), μέλος της Συντακτικής επιτροπής της "Πανσπουδαστικής", διαπρύσιος ιδεολόγος του μαρξισμού-λενινισμού και σκληροπυρηνικός οπαδός της κομματικής πειθαρχίας. Αντίθετα από τον αφελή που έμπλεξε με τα κουμπούρια, εγώ δεν πιστεύω πως ο κύριος που τον στρατολόγησε έχει μεταμορφωθεί. Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΝΑΙ.
                                  Στο μέλλον στο παρελθόν στο παρόν
                                  Είστε ίδιοι διανοούμενοι της Εξουσίας
                                                   Του Κόμματος
                                                   Της Εκκλησίας
                                                    και άλλων "θεσμών"...


Μάλιστα… τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν θα έπρεπε κι εγώ να είμαι τόσο επιρρεπής στα απανωτά σοκ… 40 χρόνια φούρναρης τέλος πάντων… διότι καλώς σχολιάζει ο Ιωάννης, Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΝΑΙ. Ναι, για τον φιλόσοφο με το αξύριστο πρόσωπο τριών ημερών… ίσως και πέντε...

Ε, ρε Κάρολε Μαρξ, τι είχε φάει ο πατέρας σου το προηγούμενο βράδυ της σύλληψής σου; (τσ, τσ, τσ, το χυδαιοποίησα το θέμα)

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2011

Πάλι ένας ‘γιατρός’ θα μας ‘σώσει’;



Αυτή χώρα είναι ψυχικά άρρωστη
Στέλιος Ράμφος


Πριν από 45 χρόνια ένας γιατρός, ντυμένος τη στολή συνταγματάρχη –και με μια παράξενη, στριγκή φωνή που σου τρυπούσε τ’αυτιά-, μαζί με κάποιους άλλους αξιότιμους συναδέλφους του, επίσης ιατρούς προφανώς αλλά ντυμένους –παραλλαγή μάλλον – στολές ανωτέρων αξιωματικών, μας έβαλε εις την χειρουργικήν κλίνην και μας πέρασε γύψο από πάνω μέχρι κάτω… το είχαμε ανάγκη είχαν αποφανθεί σε έκτακτο ιατρικό συμβούλιο που, απλά, χρειάστηκε και τη συνδρομή ολίγων αρμάτων μάχης για να μην τους διακόψει κανείς τον οιρμό… το είχαμε ανάγκη διότι έρρεπε η χώρα προς τον Κομμουνισμόν… τσ, τσ, τσ, τι σαίνια αυτοί οι φανταρο-γιατροί, την ψυλλιάστηκαν τη δουλειά και καθώς είχαν ορκιστεί και στον Ιπποκράτη, είπαν να κάνουν το καθήκον τους… ερήμην του ασθενούς, θα πει ο κακότροπος, λεπτομέρειες… όταν είσαι αναίσθητος και ψοφολογάς, δεν ρωτάς τον άνθρωπο που σε σώζει… τι ομάδα είναι… ρωτάς;
Τώρα, η διάρκεια της αποθεραπείας μας δεν διήρκησε πολύ, ε, μια ψιλο-εφταετία, τζάμπα πράγμα μέσα στον απέραντο ιστορικό χρόνο, αν το καλοσκεφτείς…
Και τους κλείσαν και στις φυλακές, επιστήμονες ανθρώπους, να σαπίσουν λες και ήταν κακούργοι και όχι χειρούργοι…
Απ’ό,τι φαίνεται, το πρόβλημα δεν ήτο εξωτερικόν. Ο πρώτος εκείνος αρχι-χειρουργός, κος Γ. Παπαδόπουλος, με τα μυστήρια ελληνικά του που δεν κατανοούσε κανείς –μάλλον επειδή το IQ του ήτο πολύ άνω του μετρίου δικού μας - δεν τελείωσε την δουλειά. Ή μάλλον, δεν έκανε την ορθή διάγνωση. Δεν είχαμε κάταγμα, δεν είχαμε δισκοπάθεια, δεν είχαμε καμιά μετατόπιση σπονδύλου… το πρόβλημα ήτο βαθύτερον… και δε μπόρεσαν να βοηθήσουν αργότερα οι επόμενοι ιατροί που πήραν τη σκυτάλη, Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, μικρός Καραμανλής, μικρός Παπανδρέου… α, ήταν και ο εκ Γερμανίας περίφημος ιατρός κος Σημίτης, τον ξέχασα…

Τελικά, το θέμα το λύνει ο κος Ράμφος, ο φιλόσοφος. Ιατρο-φιλόσοφος μάλλον, απ’ό,τι φαίνεται. Και βεβαίως συμφωνώ!
Και όχι μόνον εμείς, δόκτωρ Ζιβάγκο! Και οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί και οι Βέλγοι και οι Γάλλοι… και σε λίγο ΟΛΟΙ θα έχουμε ανάγκη επειγούσης ψυχικής αρωγής και επιστημονικής βοηθείας.
ΟΛΟΙ είναι άρρωστοι πλην των τραπεζιτών, των ‘αγορών’ και των ‘οίκων αξιολόγησης’.

Συνελόντ’ειπείν… δεν είναι οικονομικό το θέμα… δεν είναι πολιτικό, δεν είναι ούτε καν παθολογοανατομικό… είναι ψυχικό, ψυχιατρικό δηλαδή!

Εύγε κε Ράμφε… η Ελλάς σου οφείλει! Και πάντοτε η Ελλάς γνωρίζει να αποπληρώνει τα χρέη της!   (Ό,τι μου αναλογεί, 100, 200 Ευρώπουλα, πέρνα να στα δώκω άμα θες…).

Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2011

ξύπνα, ώρα να κοιμηθείς...



Ακόμα και τώρα... τώρα που δεν είμαστε πια 'προ των πυλών' ούτε καν με την ψευδαίσθηση ότι 'θα την σκαπουλάρουμε'... ακόμα και τώρα που το ΠΑΣΟΚ έχει βυθιστεί δημοσκοπικά, η ΝΔ παλεύει με τα κύματα, ο Καρατζαφύρερ είναι κολλημένος στα ίδια και τα ποσοστά της Αριστεράς έχουν πάρει την ανιούσα, τώρα που και παιδάκι της Πρώτης Δημοτικού θα σου έλεγε ότι 'είναι η καλύτερη ώρα', ακόμα και τώρα οι 'δεινόσαυροι', οι δυσκίνητες χελώνες της κομματικής γραφειοκρατίας του ΚΚΕ αλλά και των άλλων, των 'ρεφορμιστών', κάθονται και παρακολουθούν τις εξελίξεις ωσάν τον Αλή Πασά τον Τεπενενλή όταν χάζευε τις χανούμισες να του χορεύουν... σαν μαστουρωμένοι, αποβλακωμένοι, εντελώς ανίκανοι να πιάσουν την ευκαιρία, την ιστορική συγκυρία -που δεν ξέρει κανείς αν και πότε θα ξανάρθει- από τα μαλλιά και να δημιουργήσουν το μεγάλο, ενιαίο μέτωπο της Ενωμένης Αριστεράς. Ακόμα και τώρα που όλα είναι στο κόκκινο, αυτοί σε πολιτική ακηδία, σε νωχελικότητα και ραστώνη που θα ζήλευαν και οι... Μεξικάνοι των καρτούνς. Έλεος κυρία Παπαρήγα! Δηλώσατε ότι οι άλλοι έφτιαξαν την 'μαύρη συμμαχία'. Πολύ σωστά, μαύρη κι άραχλη είναι και θα το ζήσουμε κι αυτό στο πετσί μας. Εσείς τι κάνετε εκεί στον Περισσό; Που είναι η ανάγνωση των καιρών που τόσο πετυχημένα λέτε και καμαρώνετε ότι κάνετε πάντα στο Κόμμα; Γιατί δεν ρίχνετε τα μούτρα σας να συναντηθείτε με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και να δημιουργήσετε ένα πανίσχυρο μέτωπο που θα χτυπήσει ένα 25 ή και 30 % στις εκλογές και θα χαλάσει ο κόσμος; Με τους ρεφορμιστές; Ναι, με τους ρεφορμιστές κυρία μου. Με τον Κουβέλη; Ναι, με τον Κουβέλη, τους Πράσινους, τους ροζ, τους λαχανί... Με τον Δημαρά; Ναι, με όλους... Τι περιμένετε άλλο να συμβεί, επιτέλους; Πάρτε εσείς την πρωτοβουλία! Όταν συναντιόντουσαν οι τρεις στο Προεδρικό, εγώ θα περίμενα να συναντηθείτε εσείς κάπου και να ρίξετε γέφυρες επικοινωνίας. Να μπείτε σε μια φάση συνεννόησης, όχι ταύτισης, όχι εξομοίωσης. Για σκεφτείτε, αντί για το χάλι αυτό με τα κομματίδια και τις τάσεις και τα τσιφλίκια, μια μεγάλη, ρωμαλέα, συγκλονιστική Αριστερά που θα πολλαπλασιάσει με τη δυναμική της τις δυνάμεις της και δεν θα είναι απλά το άθροισμα των επιμέρους συνιστωσών... Μια Αριστερά που θα εμπνεύσει, θα έχει το πρόταγμα της ιδεολογικής της υπεροχής αλλά και το σφρίγος της αναφοράς της σε εκατομμύρια ανθρώπους! Αλλά, τι γράφω τόση ώρα και δεν με... σκουντάει κανείς να ξυπνήσω ε;
θα χαθεί κι αυτή η ευκαιρία, κάποια στιγμή η κρίση θα αρχίσει να 'διευθετείται', διότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να περάσει, αν περάσει δηλαδή αλλά τα μεγάλα αστικά κόμματα θα έχουν βρει τον τρόπο να αναδιπλωθούν και να παρασύρουν ξανά τον κόσμο στις ίδιες απάτες και αυταπάτες. Με όποιον μιλάω, όποιον προοδευτικό, μη οργανωμένο σε κόμματα άνθρωπο συναντώ, την ίδια αγωνία εκφράζει, 'γιατί δεν τα βρίσκουν, έστω μια φορά, γιατί'; Γιατί τόσο μίσος, τόση εμπάθεια,τέτοιος στρουθοκαμηλισμός;
Μια μεγάλη απογοήτευση είστε όλοι εσείς εκεί στον Περισσό. Και παρότι θα σας ψηφίσω ξανά και πάντα θα ψηφίζω ό,τι είναι πιο κοντά στο δίκιο και στον άνθρωπο, είναι μεγάλη η απογοήτευση από την νανοκρατία που επικρατεί εδώ και πολλά χρόνια και στο ΚΚΕ αλλά και γενικότερα.
Υπάρχει όμως ακόμη χρόνος... στην παράταση είμαστε βέβαια... σύντομα, το ματς τελειώνει και αν μείνει κανείς στην εξέδρα να σας παρακολουθεί, ή κανένας ηλίθιος θα είναι ή... νεκρός...

Μ'αυτούς συνεννοείστε πάντα καλύτερα!      

Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2011



Αναδημοσιεύω από τον Δ   http://inreparabile.blogspot.com/


Για το Μέγα ''Σχίσμα''.


 Ο Έλληνας αντιλαμβανόταν τον εαυτό του όχι σαν τον  κύριο,  αλλά σαν το θεωρό της οικουμένης απ' όπου εμπνεόταν την ομιλία, την ποίηση και την πράξη του και σαν τέτοιος πέθανε.
*

Ο λαός που έφερε αυτήν την παράδοση και που αυτή η παράδοση τον έφερε, κατακτήθηκε. Μολοντούτο, η ελληνική παράδοση ζωογονεί τη Ρώμη και την Αυτοκρατορία της. Η Ρώμη δεν διαθέτει ειδικό θεμέλιο, δεν πειραματίζεται με την υπέρβαση.
Η πληρότητα και οι επιτεύξεις της είναι πραγματιστικές και το κενό της είναι εξίσου πραγματικό. Οι ρωμαϊκοί οφθαλμοί και οι ρωμαϊκές πρακτικές θεωρούν το είναι υπό την οπτική γωνία του res και τον άνθρωπο υπό την οπτική γωνία ενός πολίτη μιας res publica -ενός ισχυρού ρεπουμπλικανικού και καισαρικού Κράτους, κατακτητικού και οργανωτικού, ρασιοναλιστικού και αποικιοκρατικού. Στο εσωτερικό αυτού του κράτους των πραγμάτων και αυτού του Κράτους, μόνον η στωική φιλοσοφία παρείχε στις δυστυχισμένες συνειδήσεις ένα ταπεινό σύστημα στηρίξεως.
Οι  ρωμαϊκοί  ratio  και  mundus  κατήγαγαν μια δεύτερη νίκη επί του ελληνικού κόσμου και λόγου όταν εκλατίνισαν τις κυρίαρχες λέξεις του είναι και της σκέψης αποκόβοντας μας έτσι από τη ρίζα μας, για να τις διαδώσουν στον κόσμο.
Η ρωμαϊκή συνισταμένη της ελληνο-ρωμαϊκής παράδοσης υπερίσχυσε μέσα σε μια παράδοση της οποίας οι μεταγλωττίσεις είναι προδοσίες της ελληνικής γλώσσας και κραταιές κατακτητικές και δονητικές καινοτομίες.
Γιατί οι γιοί της λύκαινας οδηγήθηκαν στο χαμό τους από τις ίδιες τους τις νίκες.
Κώστας Αξελός






- …βλέπουν ότι με όλον τους τον μεγάλο Ορθολογισμό δεν τα καταφέρνουν πλέον στον σημερινό κόσμο, όταν πρόκειται για την κατανόηση του ως προς την προέλευση της ουσίας του. Όσο λίγο μπορεί κανείς να μεταφράσει ποιήματα, άλλο τόσο λίγο μπορεί να μεταφράσει έναν στοχασμό. Μπορεί, το πολύ, να παραφράσει. Μόλις καταπιαστεί με την κατά λέξη μετάφραση, όλα μεταβάλλονται.

- Δυσάρεστη σκέψη.

- Θα ήταν καλό αυτή τη δυσαρέσκεια να την παίρναμε στα σοβαρά σε μεγάλη κλίμακα και να αναλογιζόμασταν επιτέλους με ποια επακόλουθα μεταβλήθηκε η Ελληνική Σκέψη μέσω της μετάφρασης της στα λατινικά, ένα συμβάν το οποίο ακόμα και σήμερα μας απαγορεύει να σκεφτούμε επαρκώς τις βασικές λέξεις της Ελληνικής Σκέψης.
Martin Heidegger



Τετάρτη, Νοεμβρίου 16, 2011

Στοχάσου και αρκεί...


17 Νοεμβρίου 1973
17 Νοεμβρίου 2011

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


Ἐσεῖς, ὦ ἀθάνατοι ψυχαὶ τῶν ἐλευθέρων προγόνων μου! ἐνδυναμώσατε τώρα τὸν ζῆλον μου μὲ τὰ ἡρωϊκά σας ἐντάλματα, διὰ νὰ ἐκφράσω, καθὼς πρέπει, τὰ τῆς ἐλευθερίας κάλλη εἰς τοὺς ἀπογόνους σας...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Ἤτοι Λόγος περὶ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΠΑΡΑ 
ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ

Ἐν Ἰταλίᾳ. 1806.

Κυριακή, Νοεμβρίου 13, 2011



Η χαρά του Ιωάννη Μεταξά!!


Γιατί χαίρεται και χαμογελάει ο κόσμος;



Ήθελα να ρωτήσω πάλι κάτι… έτσι, για το ωραίον του σκέπτεσθαι και του αμπελοφιλοσοφείν…

Γιατί είναι τόσο χαρωποί και εύθυμοι οι συνάνθρωποί μου
…εσχάτως;

Μήπως γιατί για πρώτη φορά μετά το 74 έχουμε και ολίγη ακροδεξιά σε μια κυβέρνηση;
είναι ευχαριστημένοι όσοι ψήφισαν οτιδήποτε πριν δυο χρόνια
που βλέπουν έναν δηλωμένο οπαδό της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά
να έχει θέση υφυπουργού;
που βλέπουν έναν ‘σοβαρό’ μεν αλλά κάποτε ακραίο και ‘μαύρο’ δεξιό
να ηγείται υπουργείου;
που βλέπουν τον κάποτε συνομιλητή του Στυλιανού Παττακού αρχηγό του ΛΑΟΣ
να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση που επιτέλους έσυρε τους πάντες στο άρμα του;

α, ξέχασα
έχουμε πλέον ‘σοβαρό’ πρωθυπουργό…
έναν άτεγκτο, σιδηρόφρακτο τραπεζίτη
που κάποτε τα έκανε θάλασσα με το χρηματιστήριο
αλλά σήμερα θα βγάλει το σκάφος από τη φουρτούνα
θα χτυπήσει τη γροθιά του στα τραπέζια
και η Μέρκελ θα κατουρηθεί πάνω της…

Πάντως, εντάξει
Ο κύριος Παπανδρέου έφυγε αλλά τελικά έμεινε
Ο κύριος Σαμαράς ήρθε αλλά τελικά δεν ήρθε
Η Αλέκα Παπαρήγα έμεινε μόνη της στη γωνία να γαυγίζει… ποιος την ακούει πλέον;
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έβαλε μυαλό και οδεύει στα χνάρια της Αλέκας

Υπάρχει βέβαια και ο άλλος…
Ο ‘σοβαρός’ της Αριστεράς
Ο ψαρομάλλης
αυτός που ‘έσωσε την τιμή της αριστεράς’ (κατά δήλωση της Διαμαντοπούλου)
αυτός που δεν ανεβαίνει στα κεραμίδια
ούτε στα κάγκελα
είναι σοφός
και τσιμπάει και ποντάκια στις δημοσκοπήσεις από το πτώμα του ΠΑΣΟΚ…
αυτός δεν μπήκε στη κυβέρνηση
αλλά στηρίζει ο καημένος
τι άλλο να κάνει;
Οι πιο κει δεν τον παίζουν
Οι πιο εδώ τον βαριούνται…

Και η Ντόρα;
Τσ, τσ, τσ, ‘ποτάνα ζωή’ που θα’λεγε και ο Ταμτάκος
Τόσα παράθυρα
Τόσες δηλώσεις στήριξης
Τέτοιος μόχθος
Τόσες συνεντεύξεις ο πατέρας με τον Παπαχελά
Και να την αφήσουν στην απ’έξω…
Αίσχος!

Αλήθεια
Τώρα στις 17 Νοέμβρη
Ο κος Αδωνις
Και ο κος Μαυρουδής Βορίδης
Ως κυβερνητικά στελέχη πλέον
Θα παραστούν στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο;

Μπρρρρρρ… κάποια κόκαλα θα τρίζουν από τάφους σκοτεινούς

Αλλά σήμερα
Ποιος νοιάζεται για τους νεκρούς;
Ποιος νοιάζεται για τους... ζωντανούς;

Έχουμε τα ζόμπι να ταίσουμε πρώτα…


Πέμπτη, Νοεμβρίου 10, 2011



Αζίζ Νεσίν
Ο καφές και η δημοκρατία

Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας. το ένα είναι το δέντρο του καφέ και το άλλο η Δημοκρατία. Και τα δύο μας έρχονται από το εξωτερικό. Στα χώματά μας δεν μπορέσαμε ν' αναπτύξουμε με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ. Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το
χώμα, δεν είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού.
Όσο για τη Δημοκρατία... Η αλήθεια είναι πως ό,τι περνούσε από το χέρι μας, δεν παραλείψαμε να το κάνουμε, για την ανάπτυξή της, για την εδραίωσή της. Αν κοιτάξετε την
ιστορία μας, πριν από εκατό χρόνια πάνω κάτω ρίχτηκε στη χώρα μας ο σπόρος της Δημοκρατίας. Είναι εκατό χρόνια που όλο λέμε:
"Αμάν η Δημοκρατία μας μπουμπούκιασε!..."
"Η νεαρή Δημοκρατία μας!..."
"Αμάν η νεαρή Δημοκρατία μας!..."
Να είναι δοξασμένος αυτός που τη μεγάλωσε, μόλις καταφέραμε τόσα χρόνια να φέρουμε σ' αυτό το ανάστημα τη Δημοκρατία, έγινε ένα φιντάνι η Δημοκρατία. Αν ξοδεύαμε αυτό τον κόπο των εκατό χρόνων που αφιερώσαμε στη Δημοκρατία, για την ανάπτυξη του καφέ,
σήμερα η χώρα μας θα γινόταν δάσος από καφέ, που δεν τ'άγγιξε ο μπαλτάς του ξυλοκόπου.
Στο παρελθόν κρίθηκε απαραίτητο, δεν το είχαμε καταλάβει. αντί να φυτέψουμε σπόρο καφέ, φυτέψαμε το σπόρο της Δημοκρατίας. "Δόξα τω Θεώ", αν και δεν έχουμε καμιά
στενοχώρια απ' τη μεριά της Δημοκρατίας, εμείς ξέρουμε το τι τραβάμε από την έλλειψη του καφέ. Καφές είναι αυτός!... Δε μοιάζει σε τίποτε. Έτσι είναι η Δημοκρατία; Και να είναι και να μην είναι το ίδιο κάνει...
Αν δεν υπάρχει καφές, του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει Δημοκρατία, του ανθρώπου το κεφάλι δεν γυρίζει. Ο καφές μοσκοβολάει, η Δημοκρατία ούτε καν έχει
μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλιτζάνι, τον πίνεις. Η Δημοκρατία ούτε τρώγεται, ούτε πίνεται. Σε τι χρειάζεται αυτή η Δημοκρατία, μπορείτε να μου πείτε;
Στη χώρα μας έρχεται από το εξωτερικό μπόλικη μπόλικη Δημοκρατία, αλλά καφές δεν έρχεται. Τον καφέ τον πουλάνε, τη Δημοκρατία τη δίνουν. Ο καφές είναι με λεφτά, η Δημοκρατία τζάμπα... Για τον καφέ χρειάζεται συνάλλαγμα, για τη Δημοκρατία τίποτα δεν χρειάζεται.
Για κοιτάξτε το τι τραβάμε απ' τον καφέ. Σάμπως δεν έχουμε συνηθίσει στον καλό καφέ; Αμέσως καταλαβαίνουμε τον καλό καφέ απ' τον άσκημο, το μπαγιάτικο απ 'το φρέσκο, το
νοθεμένο απ 'το σκέτο.
Ζωή να 'χουνε, μερικοί πατριώτες μας έκαναν ψεύτικο καφέ. Στην αρχή βγήκε ο κριθαρένιος καφές, δεν έπιασε.
Ύστερα βγήκε καφές από φασόλια, δεν το κατάπιαμε. Εμείς σαν έθνος είμαστε θεριακλήδες του καφέ. αν και καταπίνουμε όλες τις απομιμήσεις, του καφέ την απομίμηση δεν την καταπίνουμε.
Ω, Ύψιστε! Να γινόταν, τόσο δα απ' ό,τι καταλαβαίνουμε απ' αυτόν τον καφέ, να καταλαβαίναμε και από Δημοκρατία...__


Παρασκευή, Νοεμβρίου 04, 2011


με την πείνα… ερχόμαστε πιο κοντά…

himba_1_namimbiaMURRAY BOOKCHIN - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ Ή LIFESTYLE ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ4
MURRAY BOOKCHIN - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ Ή LIFESTYLE ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ5Murray Bookchin “ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ Ή LIFE STYLE ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ: ΈΝΑ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟ ΧΑΣΜΑ”

Δευτέρα, Οκτωβρίου 31, 2011



απορία φιλήσυχου και φιλειρηνικού πολίτου
(με τα δόντια βέβαια, τέλος πάντων...)

τι άλλο πρέπει να γίνει;
τι άλλο;

πόσες μούτζες θέλετε να εισπράξετε;
πόσο φτύσιμο να φάτε;
πόσο κράξιμο;

μήπως θέλετε και αίμα;
μήπως θέλετε... ανωμαλίες;
βιτσιόζοι;
γουστάρετε 'εκτροπές' και 'αποκλίσεις';

αληθινά όμως...
τι άλλο πρέπει να γίνει;
ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΠΟΥΝ
Ή ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΔΕΙΞΟΥΝ

ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΑΠΟΦΑΣΗ

ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;

Δευτέρα, Οκτωβρίου 24, 2011

Το φορτίο της ζωής ενός δέντρου είναι οι καρποί του...



Το φορτίο της ζωής ενός δέντρου είναι οι καρποί του. Όλοι οι καρποί. Και εκ του καρπού το δέντρον γινώσκεται…

Είναι κάποιες μέρες τώρα και με αφορμή δυο πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο ιστολόγιο Cinessence που ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις με αφορμή την πολύ ιδιαίτερη και, για μένα, εξαιρετική ταινία The Tree of Life του σκηνοθέτη Terence Malick.

Είναι λοιπόν κάποιες φορές που δεν μπορείς να μην σκεφτείς πως όταν έχεις έναν αληθινά εμπνευσμένο και σημαντικό καλλιτέχνη με όλα τα εργαλεία της δουλειάς του στην διάθεσή του, εκείνο που θα σου προσφέρει είναι ένα επίτευγμα που θα μείνει αθάνατο… θα εγγραφεί για πάντα, θα έχει την αυταξία του ό,τι κι αν ειπωθεί, όσο κι αν αμφισβητηθεί –ίσως ακριβώς και εξ αιτίας της πολεμικής που θα του ασκηθεί.
Τι σκεφτόμουν παρακολουθώντας την εμβληματική αυτή –και μεγάλη σε διάρκεια, ίσως υπερβολικά μεγάλη θα έλεγα – ταινία; Πολλά και διάφορα… και αυτό μου άρεσε πολύ… δεν είναι μονάχα η αληθινά εκπληκτική φωτογραφία που καθηλώνει, η ποιητική, κοσμογονική γραφή και η εσωτερική αναπνοή του δημιουργού που αποτυπώνεται σαν χνώτο πάνω στην οθόνη και σε αγγίζει… είναι επίσης η εκπληκτική μουσική που από την αρχή ως το τέλος σε γραπώνει απ’το σβέρκο και σε ακινητοποιεί… είναι και ο ρυθμός… ένας εξαιρετικός ρυθμός, μια διαρκής ροή, σαν πλεύση, λες και η κάμερα πλοηγεί και δεν καταγράφει μόνο… είναι ακόμη οι ίδιοι οι ηθοποιοί, δεν υπάρχουν ‘φορτώνοντας’ την ταινία με την περσόνα τους αλλά υπάρχουν, ρέουν κι αυτοί μαζί με την ταινία, σαν να ήταν απολύτως απαραίτητοι και καθόλου περιττοί ή αδιάφοροι.
Πολλά αρνητικά διάβασα σε διάφορα sites για την ταινία, τον ‘χριστιανό’ Μάλικ που κάνει ‘προπαγάνδα για το Θεό’, που ‘θέλει να μιμηθεί τον Κιούμπρικ’, που έκανε ένα καλό ‘ντοκιμαντέρ της National Geographic’ κλπ…
Κάποιος έγραψε κάπου ότι «αν αντέξεις τα πρώτα δέκα λεπτά, τότε στα επόμενα είκοσι σίγουρα θα έχεις εξοντωθεί»…
Μου φαίνονται σχεδόν απίστευτες τέτοιες υπερβολές και μάλιστα από ένα νεανικό κοινό που αισθάνομαι ότι έχει και κριτήριο και αισθητήριο. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι έχουν ‘κακοποιηθεί’ κινηματογραφικά τόσο πολύ οι νέοι… ούτε πως αν μια ταινία δεν έχει τσεκούρια, μαχαίρια και… μπούτια, δεν έχει ενδιαφέρον… άλλωστε, δεν πρόκειται να το παίξω ούτε κουλτουριάρης, ούτε δήθεν ‘σινεφίλ’… υπάρχουν οι στιγμές του horror, του σπλάτερ, της χαζοκωμωδίας, της περιπέτειας, της επιστημονικής φαντασίας, που αγαπώ μάλιστα πολύ. Αλλά, όταν έρχεται και η στιγμή για μια άλλου τύπου, βαθύτερης, πλατύτερης και ουσιαστικότερης αφήγησης, πρόκειται για όπλο εξόντωσης;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, μόνο σε δυο σημεία έκανε ‘φάουλ’ ο σκηνοθέτης. Στην διάρκεια της ταινίας –θεωρώ ότι μετά από τα 90 ή 100 λεπτά, ο οποιοσδήποτε θεατής καταλαμβάνεται από το σύνδρομο της ‘εξόδου’ ή της αλλαγής αντικειμένου παρατήρησης και επίσης πως σε 90 λεπτά θα μπορούσε να συμπυκνώσει υπέροχα το όλο θέμα του- και στο περισσότερο απ’όσο ίσως έπρεπε αφαιρετικό και ‘ελλειμματικό’ της γραφής…  αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες όταν έχεις να κάνεις με ένα σύμπαν που σου προσφέρεται γενναιόδωρα και αισθάνεσαι την συγγένεια με πρωτογενείς ποιότητες της ίδιας της ζωής, της ύπαρξης, του είναι… Τα τεχνικά χαρακτηριστικά δεν πρέπει να προκρίνονται ή να βαραίνουν περισσότερο από την ουσία μιας γραφής, κινηματογραφικής, θεατρικής, οποιασδήποτε.

Όσο για το Δέντρο της Ζωής… αυτό δεν είναι δύσκολο να το φανταστείς, να το δεις, ακόμα και να το ψηλαφήσεις από τις πρώτες στιγμές… περισσότερο το αισθάνεσαι να καρποφορεί μέσα σου, να σου μιλάει, να έχει την ευκαιρία να κερδίσει, επιτέλους, λίγη από την προσοχή σου…



Πέμπτη, Οκτωβρίου 20, 2011





Οικείος θα πει
Να έχεις γνώση του ΄μήνα’ που βαδίζεις…
Μύστης θα πει
Να έχεις ετοιμαστεί να εγκαταλείψεις ό,τι σε δένει με το βάδισμά σου…
Απόψε μιλούσε με παράξενο τρόπο… Δεν είχα κανένα σκοπό να τον διακόψω…
Γεννήθηκες, όπως όλοι, αρχές ‘Γενάρη’, στο πρώτο λεπτό, στο πρώτο δευτερόλεπτο… Γεννήθηκες στο βαθύ χειμώνα, εκεί, μεταξύ ανυπαρξίας και ύπαρξης, καθώς ο ‘κώνος ενσάρκωσης’ είχε κλείσει πια το στόμιό του… αλίμονο, για τους θνητούς, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής… ο πόνος της γέννησης είναι ακριβώς η πρώτη συνειδητοποίηση της ψυχής ότι… δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει … βγαίνει στο μεγάλο ψύχος της ενσάρκωσης… ψύχος… ψυχή…
Απόψε είχε ένα τρομακτικό παραλήρημα και αδυνατούσα να τον παρακολουθήσω… αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου και ν’ανοίξω τ’αυτιά μου…
Μέσα στους πρώτους χειμερινούς μήνες αναγκάζεσαι να ψηλαφήσεις τα δωμάτια της νέας σου κατοικίας. Όλα είναι γνώριμα και όλα είναι ξένα. Όλα είναι παράξενα γιατί έχεις ξεχάσει, δεν θυμάσαι τίποτε πια… ο πόνος του να θυμηθείς ξανά θα διαρκέσει όλη σου τη ζωή…
Περνούν οι μήνες, μπαίνει η Άνοιξη… είσαι έτοιμος να μάθεις μέσα στη γλύκα της σάρκινης ακμής όλες τις διαστάσεις σου… για τώρα, για όσο όλο τούτο διαρκέσει…
Το καλοκαίρι είσαι στην κορύφωση της διαδρομής σου… έφτασες στον υψηλότερο λόφο, σύντομα θα εισέλθεις στο φθινόπωρό σου… το καλοκαίρι είναι η ομορφότερη περίοδος για την γήινη περιπέτειά σου… σπάνια το αντιλαμβάνεσαι, το αγνοείς, το πετάς στα σκουπίδια… ο Σεπτέμβρης δεν έχει έρθει ακόμα κι εσύ σκέφτεσαι την Άνοιξη που άφησες πίσω σου… την άφησες και σε άφησε… οριστικά…
Όλα διαρκούν πολύ λίγο… που να το’ξερες; Θα μπορούσες να έχεις μυηθεί μέσα σε μια στιγμή, εσένα όμως δεν σου αρκεί μια ολόκληρη ζωή… την θεωρείς μικρή και σύντομη αλλά στην ουσία την έχεις σπαταλήσει…
Όταν μπαίνει το φθινόπωρο, είσαι πια κουρασμένος, είσαι εξοντωμένος… το βάδισμά σου είναι πιο αργό, το σώμα σου δεν σε υπηρετεί πια όπως κάποτε… αφού δεν έκανες ποτέ όμως τίποτε γι’αυτό δεν δικαιούσαι να γογγύζεις…
Θα μπεί πάλι ο χειμώνας… θα κληθείς να παραδώσεις αυτό που σου εμπιστεύτηκαν κάποτε… πάλι μέσα σ’ένα χειμώνα θα γίνει… πάλι είσαι ανέτοιμος, πάλι είσαι ξένος…
Πάλι φωνάζεις και διαμαρτύρεσαι ότι δεν πρόλαβες, δεν έζησες πολύ, δεν έφτασαν οι μήνες… πότε πέρασαν οι εποχές; Πότε ήταν αρχές της Ανοιξης που έπαιζες με τα παιχνίδια σου και διάβαζες τον κόσμο για πρώτη φορά; Και πως κύλησαν τόσο γρήγορα οι ώρες και ήρθε ο Δεκέμβρης ακόμα μιας υπέροχης περιπέτειας;

Οικείος θα πει να έχεις γνώση των βηματισμών σου…
Μύστης θα πει να είσαι έτοιμος να φύγεις… κάθε στιγμή
Αυτό που σου παρέδωσαν δεν είναι δικό σου…
Δεν στο παίρνουν όμως γιατί δεν το φρόντισες, γιατί δεν το εξέλιξες, δεν το αγάπησες…
Απλά, έχεις πολλά να μάθεις ακόμα… κι άλλοι χειμώνες, κι άλλες άνοιξες, κι άλλα καλοκαίρια…

Απόψε μιλούσε τόσο παράξενα… διάλεξε τις λέξεις πολύ προσεκτικά, τους ήχους, το ηχόχρωμα της φωνής του…
Με κλειστά τα μάτια κι ανοιχτά τ’αυτιά…
Δεν χρειάστηκε να σιγήσω για να έρθει η σιωπή…

Οικείος θα πει να έχεις αναμετρηθεί με τους 12 και να τους γνωρίζεις
Μύστης θα πει, οι 12 να γνωρίσουν εσένα…