Σάββατο, Δεκεμβρίου 18, 2010



αίσθηση…

σου είπα
μην αλλοιώνεις τη σιωπή
απόλαυσέ την 
όσο διαρκεί
μην τη λερώνεις
με σταυροφόρες σκέψεις
μη τη διασπάς…

μου είπες
η σιωπή μοιάζει
με σεντόνι 
φτιαγμένο από αγκάθια
έξω
στο ψύχος του κόσμου
εσύ γυμνός
πρέπει να τη φορέσεις
πληγώνεσαι
ματώνεις
αλλά δεν έχεις άλλον εαυτό
κι αν το’θελες
να ακυρώσεις…

σου είπα
έχεις το χέρι
έχεις την αφή
ένα ρίγος αρκεί
να σε μεταμορφώσει
αν είναι παιδί του Απείρου
έτσι δεν είναι;

μου είπες
άσε τις λέξεις
να ανδρώνονται ακέραιες
στη κάθε αυγή
θα έχεις εμένα
θα έχεις το χρόνο
θα έχεις τη στιγμή
άσε τις μέρες
ηλιόλουστες
μεθυστικές
άσε τις φλόγες
από τα δάνεια βράδια
να σε τυλίγουν
άσε τα σώματα
να μας γνωρίσουν τη νύχτα
την αίσθηση άσε
αυτή
την τελευταία
πριν αποχωριστούμε
να μιλά για μας…

Νοε 2009

9 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

σου λέω
σιωπώ ποιητή
έμαθα να σιωπώ...

είσαι υπέροχος!

Ανώνυμος είπε...

ανάμεσα στις αστραπές του νου
νάτη
γαλήνια
συγκλονιστική
αποκαλυπτική
η... σιωπή
αυτή που μας έμαθε να ακούμε
αυτή που μας έμαθε να κοιτάμε εντός

Despina είπε...

κλείνω τα μάτια
κι ακούω σιωπή!

σιωπηλή
καλησπέρα!

~reflection~ είπε...

Πάντα κάτι μιλα,
ακόμη κι όταν όλα σιωπούν.
Δεν μπορεί κανείς να σταματήσει
το Μουρμουρητό του Κόσμου...

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

πόνο φέρνει... γιατί γράφτηκε τότε... αίσθηση περίεργη... μα τόσο αληθινή...

και ύστερα λες... καληνύχτα... μα πως;

ninnemia είπε...

αυτες οι ''αισθησεις'' χωρις ονομα..μπορουν να σε τρελλανουν

καλημερα νημερτη :)

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου Πυρφόρα... έχει και η σιωπή τη θέση της... καμιά φορά σκέφτομαι απλά πως, περιέχω τελικά μεγαλύτερη σιωπή απ'όση με περιέχει... μια ζεστή αγκαλιά!

ναι Σιλένα μου, όμορφα το έγραψες, αυτή μας έμαθε να ακούμε... γιατί δεν το ξέραμε, δεν το θέλαμε, ακόμη το αρνούμαστε... όμως η σιωπή έχει τόση ιερότητα... σ'ευχαριστώ...

Δέσποινα, σ'ευχαριστώ... τα έγραψες όλα...

ναι, δυστυχώς, το μουρμουρητό του κόσμου πάντα θα υπάρχει... η αναπνοή του Κόσμου όμως είναι κάτι άλλο... φιλιά Κάκια μου...

τούτη η αίσθηση Βίκυ μου είναι κάτι πιο πάνω απ'την αίσθηση... είναι ένα πλήρες ενδο-στερέωμα ήχων, χρωμάτων, αγγιγμάτων... αλλά και σιωπής... πως γίνεται θα πει κανείς; μα το ξέρουμε, το έχουμε βιώσει, δονείται μέσα μας... είναι η θορυβώδης σιωπή της ύπαρξης... έτσι όπως χτυπάει το αίμα τη ζωή στις φλέβες μας... η υπέροχη μουσική της ύπαρξης... μέσα σε τούτη την απουσία... μια ολόκληρη παρουσία...
όμορφη Κυριακή να έχεις ψυχή...

ίσως ninnemia... ίσως να έχουν τη δύναμη αυτή... αλλά, ίσως από την άλλη, σε οδηγούν σε μια διάσταση που φιλοξενεί το Αγνωστο... το υπέροχο Αγνωστό μας... σε καλημερίζω κι εγώ!!

~reflection~ είπε...

Δυστυχως?...

Ευτυχώς θα έλεγα...

Ξερεις πόσες ανασες κρύβει αυτο το μουρμουρητο?...

ninnemia είπε...

εχεις δικιο..ειναι οδηγος

η αισθηση μοιαζει πιο δυνατη απ τη μνημη..
μα συγχρονως ειναι ''μνημη'' και η ιδια.

καθε που εμφανιζεται ,αναρωτιεσαι τι μπορει να σημαινει..
ή τι μπορει να σημαινε καποτε..
ή παντα..

πολεμας να την ''κρατησεις'' λιγο ακομα..να ξετυλιχτει το κουβαρι..
μα ειναι δυσκολο!
ή εγω, δυσκολευομαι..

:P