Πρωί
Ἄνοιξε τὰ μάτια καὶ ξεδίπλωσε
τὸ μαῦρο πανὶ πλατιὰ καὶ τέντωσέ το
ἄνοιξε τὰ μάτια καλὰ στύλωσε τὰ μάτια
προσηλώσου προσηλώσου τώρα ξέρεις
πὼς τὸ μαῦρο πανὶ ξεδιπλώνεται
ὄχι μέσα στὸν ὕπνο μήτε μέσα στὸ νερὸ
μήτε σὰν πέφτουνε τὰ βλέφαρα ρυτιδωμένα
καὶ βουλιάζουνε λοξὰ σὰν κοχύλια,
τώρα ξέρεις πὼς τὸ μαῦρο δέρμα τοῦ τυμπάνου
σκεπάζει ὁλόκληρο τὸν ὁρίζοντά σου
ὅταν ἀνοίξεις τὰ μάτια ξεκούραστος, ἔτσι.
Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης καὶ τὴν ἰσημερία
τοῦ φθινοπώρου
ἐδῶ εἶναι τὰ τρεχάμενα νερὰ ἐδῶ εἶναι ὁ κῆπος
ἐδῶ βουίζουν οἱ μέλισσες μὲς στὰ κλωνάρια
καὶ κουδουνίζουνε στ᾿ αὐτιὰ ἑνὸς βρέφους
καὶ ὁ ἥλιος νά! καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ παραδείσου
ἕνας μεγάλος ἥλιος πιὸ μεγάλος ἀπ᾿ τὸ φῶς.
Γ. Σεφέρης
4 σχόλια:
καλέ μου Νημερτή, το σχόλιό μου σήμερα είναι ένα ποίημα του
Μανόλη Αναγνωστάκη, από τη συλλογή "Η συνέχεια" (1954) και ο τίτλος του:
Κάθε πρωί...
Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τους χτεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
–Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες
Απαριθμήσεις
–Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα πού τελειώνει η μοναξιά;)
υπέροχη η ανάρτησή σου όπως πάντα άλλωστε!
Να, και ο άλλος,
ο Μεγάλος!
Έχεις βαλθεί να μας καθηλώνεις
τρεις και λίγο,
Αγαπητέ Νημερτή!
Ευχαριστώ σε...
Φιλί
"Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης
καὶ τὴν ἰσημερία τοῦ φθινοπώρου"!!!
Δεν έχω διαβάσει αρκετά Σεφέρη.
Ίσως επειδή τον αισθάνομαι
περισσότερο ρομαντικό
απ' όσο αντέχω.
Αυτή η φράση του όμως με μάγεψε!
Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στην ισημερία της Άνοιξης
και την ισημερία του φθινοπώρου
γεννιούνται τα ομορφότερα λόγια,
εκείνα των ερωτευμένων!
"Ἀνάμεσα
στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης
καὶ τὴν ἰσημερία τοῦ φθινοπώρου"
. . .
ανάμεσα στα δύο μπράτσα
αγαπημένης αγκαλιάς. . .
Δημοσίευση σχολίου