Μόνο αν ανοιχθείς εσύ μπορείς αληθινά να ΔΕΙΣ...

Είτε είναι κανείς 'επικοινωνιακός' είτε όχι, είτε έχει κανείς τη διάθεση να διαβάσει, να γράψει, να συμμετάσχει, να κρίνει, να επικρίνει, να απορρίψει, να πάρει θέση ή να πάρει... άρνηση, ακόμη να χλευάσει, είτε όχι, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι και μόνη η ύπαρξη των blogs και η δυνατότητα της δικής του παρέμβασης, είναι μια αληθινή επανάσταση. Και όμοιά της δεν διανοήθηκε ποτέ η βραχεία ανθρώπινη ιστορία και ιδιαίτερα η ακόμη βραχύτερη ανθρώπινη πολιτισμική δράση στην λογοτεχνία, την τέχνη, την όποια έκφραση, την όποια εξωτερίκευση σκέψεων, συναισθημάτων, διανοημάτων...

Καμιά φορά αναρωτιέμαι, είναι αληθινό όλο αυτό; Είναι πραγματικά ένας χώρος ελεύθερος, αλογόκριτος, ακηδεμόνευτος; Οχι, όχι ακριβώς. Καθώς οι σκληρότεροι και πλέον αυστηροί λογοκριτές είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ποτέ δεν εκφράζουμε αυτό ακριβώς που σκεπτόμαστε, ποτέ δεν φτάνει στο χαρτί όσα στέλνει ο νους και η καρδιά. Τα περισσότερα μένουν πάλι ένδον, κρυφά, ανομολόγητα, στα σκοτεινά διαμερίσματα του είναι μας...

Εστω, κι έτσι ακόμα, δεν αλλάζει η ουσία του θέματος. Οσο αυτός ο χώρος παραμένει ελεύθερος και αδέσμευτος και ασύνορος, ας τον εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο τρόπο.

Ας τολμήσουμε το βήμα της έκθεσης, της μερικής και ελεγχόμενης ίσως, αλλά πάντα λυτρωτικής έκθεσης και... ας δούμε τα αποτελέσματα μέσα μας... 

Κάθε φορά που εκφράζεται κανείς δεν αλλάζει μόνο ό,τι τον περιβάλλει αλλά και ό,τι εκείνος περιέχει... Εστω λίγο, κατά τι, παρατηρείται μια εσωτερική κίνηση, μια μετακίνηση, νέες συντεταγμένες, νέες γωνίες, νέες ισορροπίες.

Κάθε φορά που εκφραζόμαστε ελεύθερα, ισορροπούμε...

Και αυτό δεν είναι λίγο...

Κι αυτό το λίγο είναι πολύ...